Ziele bylicy piołunu

Nie należy przyjmować ziela bylicy piołunu w przypadku alergii. Nie powinno być ono stosowane przez kobiety w okresie ciąży i karmiące piersią, dzieci oraz osoby ze skłonnościami do krwawień, wrzodami żołądka lub dwunastnicy.

Piołun zawierający tujon może być niebezpieczny, jeśli jest przyjmowany doustnie lub stosowany na skórę. Po zażyciu doustnym substancja ta może powodować drgawki, rozpad mięśni, niewydolność nerek, niepokój, trudności w zasypianiu, koszmary senne, wymioty, skurcze żołądka, zawroty głowy, drżenie, zmiany rytmu serca, zatrzymanie moczu, pragnienie, drętwienie rąk i nóg, paraliż, a nawet śmierć.

Surowcem zielarskim jest ziele piołunu, czyli odziomkowe liście lub słabo ulistnione, kwitnące szczyty pędów bądź ich mieszanina.

Liście piołunu zawierają gorzkie glikozydy m.in. absyntynę, anabsyntynę i artabsynę; związki kumarynowe: izofraksydynę, skopolinę, kalikantozyd, a także olejek lotny zawierający głównie tujon.

Ziele bylicy piołun pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego i zwiększa apetyt. Dzięki zawartości olejków eterycznych działa żołciopędnie i spazmolitycznie. Wykazuje również działanie odkażające.

Piołun jest skuteczny w  problemach trawiennych, takich jak utrata apetytu, rozstrój żołądka, choroby woreczka żółciowego i skurcze jelit. Wykazuje on również działanie w leczeniu gorączki, chorób wątroby, bólów mięśni, utraty pamięci i zakażeń robakami, w celu zwiększenia pożądania seksualnego, jako środek tonizujący i stymulujący pocenie się. Piołun jest stosowany w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna (wczesne badania wykazały, że przyjmowanie go przez określony czas poprawia objawy, jakość życia i nastrój) i nefropatii IgA.

Interakcje ziela bylicy piołun z innymi lekami nie są znane.