Bylica piołun

Przeciwwskazaniem do stosowania bylicy piołun jest nadwrażliwość na tę roślinę. Nie zaleca się przyjmowania piołunu przez kobiety w ciąży.

Piołun zawierający tujon może być niebezpieczny, jeśli jest przyjmowany doustnie lub stosowany na skórę. Po zażyciu doustnym substancja ta może powodować drgawki, rozpad mięśni, niewydolność nerek, niepokój, trudności w zasypianiu, koszmary senne, wymioty, skurcze żołądka, zawroty głowy, drżenie, zmiany rytmu serca, zatrzymanie moczu, pragnienie, drętwienie rąk i nóg, paraliż, a nawet śmierć.

Surowcem zielarskim bylicy piołun jest ziele.

Ziele bylicy piołun zawiera glikozydy gorczyczne – absyntynę, anabsyntynę i artabsynę, a także garbniki, kwasy organiczne, olejek lotny, potas, miedź, żelazo, witaminę C, karoten, żywice, triterpeny oraz flawonoidy.

Bylica piołun wykazuje właściwości bakteriobójcze, przeciwskurczowe, przeciwzapalne, żółciopędne, a także zwalczające pasożyty.

Piołun jest skuteczny w problemach trawiennych, takich jak utrata apetytu, rozstrój żołądka, choroby woreczka żółciowego i skurcze jelit. Wykazuje on również działanie w leczeniu gorączki, chorób wątroby, bólów mięśni, utraty pamięci i zakażeń robakami, w celu zwiększenia pożądania seksualnego, jako środek tonizujący i stymulujący pocenie się. Piołun jest stosowany w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna (wczesne badania wykazały, że przyjmowanie go przez określony czas poprawia objawy, jakość życia i nastrój) i nefropatii IgA.

Nie są znane interakcje ziela piołunu z lekami.