Bieluń dziędzierzawa

Bieluń dziędzierzawa jest rośliną silnie toksyczną, stosowanie jej preparatów powinno odbywać się pod kontrolą lekarza.

Preparaty zawierające bieluń nie powinny być stosowane u dzieci, kobiet w ciąży, kobiet karmiących piersią, a także u osób cierpiących na schorzenia wątroby, dróg moczowych, gruczołu krokowego, niedrożność przewodu pokarmowego, zaburzenia rytmu serca oraz jaskrę.

Przy stosowaniu bielunia dziędzierzawy mogą wystąpić działania niepożądane takie jak: rozszerzenie źrenicy oka, zahamowanie wydzielania potu, soków żołądkowych, śluzu, tachykardię, halucynacje.

Surowcem zielarskim są liście oraz nasiona bielunia dziędzierzawy.

Z nasion bielunia dziędzierzawy izoluje się czyste alkaloidy – skopolaminę i atropinę. Natomiast liście bielunia zawierają: atropinę, hioscyjaminę, skopolaminę, apoatropinę, beladoninę, garbniki oraz flawonoidy.

Substancje czynne zawarte w surowcach bielunia powodują rozszerzenie źrenicy oka, hamowanie wydzielania śliny potu, soku żołądkowego, uspokojenie oraz rozszerzenie oskrzeli.

Bieluń dziędzierzawa jest silnie toksyczną rośliną. Aktualnie jest stosowana wyłącznie w lekach homeopatycznych.

Bieluń dziędzierzawa wchodzi w interakcje z lekami neuroleptycznymi, antyhistaminowymi, przeciwparkinsonowskimi, antycholinergicznymi, rozkurczowymi, a także inhibitorami receptora dopaminergicznego.