Zwichnięcie

Zwichnięcie stawu polega na przemieszczeniu się końców kości względem siebie, poza ich fizjologiczne położenie. Dochodzi do niego, gdy siła urazu przekroczy wytrzymałość torebki stawowej i otaczających je więzadeł. Zwichnięcie może dotyczyć każdego stawu w ciele, jednak najczęściej obejmuje stawy międzypaliczkowe palców rąk, staw łokciowy oraz staw śródręczno-paliczkowy ręki.

Najczęstszą przyczyną zwichnięcia stawu jest uraz lub upadek na określony staw. Do zwichnięcia dochodzi przez urazy i wypadki, wrodzone wady, zwiększoną wiotkość aparatu więzadłowego.

Stopień nasilenia objawów zależy od rodzaju i lokalizacji kontuzji. Objawy zwykle obejmują: wyraźnie zdeformowany staw, silny ból, drętwienie lub mrowienie w stawie, opuchliznę, zaczerwienienie i ocieplenie miejscowe, ograniczoną zdolność poruszania, zasinienie i krwiaki.

Rozpoznanie zwichnięcia opiera się głównie na podstawie wywiadu lekarskiego z pacjentem (ustalenie przyczyny i objawów), badań fizykalnych (ocena zakresu poruszania stawem) oraz badań obrazowych (RTG).

Leczenie zwichnięcia zależy od lokalizacji stawu i ciężkości urazu. Tuż po zdarzeniu należy udzielić pierwszej pomocy, czyli unieruchomić kości tworzące kontuzjowany staw oraz wezwać pomoc medyczną. Leczenie polega na nastawieniu przemieszczonych końców kości i odtworzeniu fizjologicznego układu stawu. Najczęściej procedura ta nie wymaga operacji i przebiega w znieczuleniu miejscowym. W ciężkich przypadkach konieczne jest operacyjne nastawienie zwichnięcia. Następnie zakłada się unieruchomienie w postaci szyny gipsowej. W leczeniu wspomagającym stosuje się środki przeciwbólowe oraz miejscowe okłady zmniejszające ból i obrzęk.

Aby zmniejszyć ryzyko zwichnięcia należy:
– nosić odzież ochronną podczas uprawiania sportów,
– ostrożnie chodzić i unikać sytuacji zwiększających ryzyko upadków,
– dbać o regularną aktywność fizyczną w celu utrzymania silnych mięśni i ścięgien wokół stawów,
– stosować usztywnienia na osłabione stawy
– utrzymywać zdrową wagę.