Zakażenie Chlamydia trachomatis

Bakterie rzędu Chlamydia trachomatis mogą powodować zapalenie spojówek oraz zapalenia układu moczowo-płciowego, a u noworodków – zapalenia płuc. Bakteria ta jest przenoszona najczęściej drogą płciową. Objawy chlamydiozy na początku w ogóle nie występują. Chlamydioza jest uznawana za „cichą” infekcję, z tego względu, że w większości przypadków przebiega bezobjawowo.

Bakterie przenoszone są w trakcie stosunku płciowego, dlatego każda osoba dorosła, która jest aktywna seksualnie, może być zarażona. Zdecydowanie najczęściej infekcja występuje u osób między 21 a 25. rokiem życia, aktywnych seksualnie, współżyjących bez zabezpieczenia w formie prezerwatywy. Infekcja może także rozwinąć się u małych dzieci poprzez zakażenie w trakcie porodu. Najczęściej pacjenci dowiadują się o chorobie dopiero w momencie wystąpienia objawów. Do najważniejszych czynników ryzyka związanych z zarażeniem Chlamydia trachomatis należą:
– współżycie seksualne bez prezerwatywy,
– wiek od 21 do 24. roku życia,
– częste zmienianie partnerów seksualnych,
– inne choroby weneryczne.

Na zakażenie narażeni są także homoseksualni mężczyźni, zwłaszcza ci, którzy często zmieniają partnerów.

U mężczyzn jednym z objawów jest pojawienie się niepokojącej wydzieliny przy ujściu cewki moczowej o charakterze ropno-śluzowym. Kolejnym nieprzyjemnym objawem jest dysuria, czyli trudności w oddawaniu moczu. Mikcja może być bolesna, a strumień moczu bardzo mały bądź kroplowy. Może się także pojawić ból w okolicy jąder (jednostronny).

Nawet u 60% kobiet chlamydioza może przebiegać bezobjawowo lub skąpoobjawowo. Objawy towarzyszące zakażeniu Chlamydia Trachomatis są typowymi występującymi podczas zakażenia cewki moczowej. Kobietę zakażoną chlamydią może zaniepokoić świąd okolicy cewki moczowej, problemy z oddawaniem moczu, ropny lub ropno-śluzowy wyciek. Pojawi się także nieprawidłowa wydzielina pochwowa.

Zalecane są testy NAAT identyfikujące swoiste DNA lub RNA Ch. trachomatis. Aby wykryć chlamydię należy pobrać – w przypadku mężczyzn pierwszą poranną porcję moczu (do 20 ml), a u kobiet – wymaz z przedsionka pochwy lub z kanału szyjki macicy.

W przypadku kontaktów doodbytniczych lub oralnych u osób heteroseksualnych (w zależności od danych z wywiadu) wskazane jest pobranie materiału z gardła i odbytnicy.

Często wykonywanym badaniem jest wykrywanie obecności antygenów bakterii Chlamydia trachomatis w wymazie. Materiałem do badania, w zależności od umiejscowienia zakażenia, może być wymaz z cewki moczowej, kanału szyjki macicy lub worka spojówkowego, niekiedy też gardła lub odbytu.

Testy serologiczne nie są zalecane do badań przesiewowych i diagnostyki ostrych, niepowikłanych zakażeń chlamydialnych dróg moczowo-płciowych. Jednak przy braku dostępności NAAT można skorzystać z testów na wykrywanie swoistych przeciwciał klasy IgM.

Zakażenie Chlamydia trachomatis można skutecznie wyleczyć antybiotykami, zwykle podawanymi doustnie: azytromycyną, doksycykliną, erytromycyną lub ofloksacyną.

U kobiet w ciąży zarażonych chlamydią zaleca się podawanie erytromycyny lub amoksycyliny. Ważne jest rozpoczęcie leczenia w jak najszybszym czasie. Nieleczona infekcja może doprowadzić do poważnych powikłań.

W trakcie infekcji trzeba unikać wszelkich kontaktów seksualnych, nawet z użyciem prezerwatywy. Należy także powstrzymać się od kontaktów seksualnych przez 7 dni po ustąpieniu objawów i zakończeniu leczenia. W momencie stwierdzenia zakażenia bakterią Chlamydia trachomatis należy wykonać testy w kierunku innych zakażeń przenoszonych drogą płciową: HIV, kiły, wirusowego zapalenia wątroby typu B i rzeżączki.

Do profilaktyki zakażeń przenoszonych drogą płciową należy unikanie przygodnych kontaktów seksualnych oraz stosowanie antykoncepcji barierowej. Podczas trwającego oraz leczonego zakażenia należy unikać kontaktów seksualnych przez minimum 7 dni po ustaniu objawów. Niezbędna jest też odpowiednia higiena oraz częste mycie dłoni po to, aby zapobiec przeniesieniu infekcji na powierzchnię oka. Polskie Towarzystwo Ginekologów i Położników zaleca wykonywanie badań profilaktycznych w kierunku Chlamydia Trachomatis u kobiet w I i III trymestrze ciąży, natomiast u osób aktywnych seksualnie raz w roku.