Zakażenie Chlamydia pneumoniae

Zakażenie Chlamydia pneumoniae może wywoływać zapalenie górnych i dolnych dróg oddechowych. Bakteria ta przenoszona jest głównie drogą kropelkową od chorych osób. Objawy chlamydiozy początkowo nie występują. Często zakażenie przechodzi się bezobjawowo lub skąpoobjawowo.

Do zakażenia bakterią Chlamydia pneumoniae dochodzi drogą kropelkową. Patogen przenosi się z nosiciela (także bezobjawowego) na osobę zdrową podczas mówienia, kichania lub kaszlu. Jest obecny w śluzie, który następnie miesza się z cząsteczkami powietrza i jest inhalowany przez innych ludzi. Infekcja może pojawić się też po bliskim kontakcie z chorym (np. w czasie pocałunku). Okres wylęgania się Chlamydia pneumoniae trwa do 4 tygodni, a przeciwciała IgG po przebytej chorobie wywołanej Chlamydia pneumoniae, nie chronią przed ponownym zarażeniem.

Objawy zakażenia Chlamydia pneumoniae są mało charakterystyczne, dlatego łatwo je przypisać innym chorobom dróg oddechowych, np. grypie. W przebiegu zakażenia u chorego mogą się pojawić:
– ból mięśni i stawów;
– ból głowy;
– gorączka;
– chrypka;
– ból gardła;
– kaszel.

Ze względu na nieswoistość objawów chory musi wykonać badania serologiczne (test ELISA), które określą miano przeciwciał w jego organizmie, świadczących o obecnym lub przebytym zakażeniu.

W teście ELISA oznaczane są:
– przeciwciała IgM – wynik dodatni Chlamydia pneumoniae IgM świadczy o rozwijającej się infekcji;
– przeciwciała IgG – wynik dodatni Chlamydia pneumoniae IgG pojawia się, gdy infekcja była przechodzona w przeszłości;
– przeciwciała IgA – wynik dodatni przeciwciał Chlamydia pneumoniae IgA świadczy o przewlekłej postaci zakażenia.

Inną metodą diagnostyczną jest analiza fluorescencyjna. Do badania potrzebna jest próbka popłuczyn oskrzelikowo-pęcherzykowych, które analizuje się przy udziale przeciwciał zabarwionych barwnikiem fluorescencyjnym. Jeśli te badania są niewystarczające, choremu można zalecić wykonanie testu PCR, który polega na zbadaniu fragmentów DNA bakterii w wymazie z nosa pobranym od pacjenta. Test PCR jest jedną z najczulszych metod diagnostycznych.

Leczenie zakażeń Chlamydia pneumoniae polega na farmakoterapii. Chory powinien przyjmować antybiotyki makrolidowe lub tetracykliny, ponieważ tylko na nie bakteria nie wykazuje odporności. Leki z grupy penicylin, cefalosporyn albo monobaktamów będą nieskuteczne. Leczenie farmakologiczne powinno trwać około 14 dni. Wyjątkiem są terapie długotrwałe przy przewlekłych postaciach zakażeń, które mogą trwać nawet kilka tygodni. Podczas terapii antybiotykowej należy stosować preparaty probiotyczne i przeciwgrzybicze, ponieważ osłabiony organizm jest podatny na inne infekcje.

Aby zapobiegać zarażeniom bakterią Chlamydia pneumoniae, należy wzmacniać odporność organizmu, unikać przebywania w ogniskach chorobowych w okresie zachorowań, dbać o ubieranie się odpowiednie do temperatury, przyjmować naturalne składniki i suplementy zwiększające odporność.