Wrzód weneryczny

Wrzód weneryczny wywoływany jest przez bakterię Haemophilus ducreyi. Choroba ta występuje najczęściej w krajach rozwijających się i częściej dotyczy mężczyzn, niż kobiet. Na początku objawia się występowaniem grudki, która z czasem ulega rozpadowi z wytworzeniem owrzodzenia. Zmiana jest bolesna w dotyku, a same owrzodzenia mogą być liczne. U mężczyzn wykwity umiejscowione są najczęściej na napletku, rzadziej na żołędzi, na skórze prącia lub moszny.

Do zakażenia dochodzi w trakcie stosunku z osobą wcześniej zakażoną. Pałeczki H. ducreyi wnikają do organizmu poprzez mikrourazy skóry i błon śluzowych narządów płciowych.

Do głównych czynników ryzyka należą:
– stosunki płciowe bez prezerwatywy;
– stosunek przygodny;
– stosunki z wieloma partnerami;
– brak należytej higieny okolic narządów płciowych;
– niski status socjoekonomiczny.

Objawy wrzodu wenerycznego mogą być miejscowe i ogólne. Choroba rozwija się bezobjawowo w ciągu jednego do dwóch tygodni.

Na skórze w rejonie wniknięcia bakterii tworzą się: grudki, krostki, pęcherze. Zmiany te w krótkim czasie (2-3 dni) przekształcają się w owrzodzenie. Jest ono: płytkie, owalnego kształtu, ma dosyć odgraniczone, nieregularne brzegi. Brzegi owrzodzenia mogą być otoczone czerwonawą obwódką. Wrzody te są dosyć bolesne.

Chorzy mogą skarżyć się ponadto na:
– dolegliwości podczas oddawania moczu;
– ból podczas stosunku płciowego;
– podniesienie temperatury ciała;
– ogólne osłabienie;
– kobiety mogą zauważyć sącząca się z pochwy; wydzielinę (upławy).

Obiektywne metody diagnostyczne potwierdzające zakażenie, w tym klasyczna hodowla bakteryjna na specjalnych pożywkach jest kosztowna i mało dostępna. Alternatywną i szybszą metodę może stanowić izolacja materiału genetycznego patogenu za pomocą łańcuchowej reakcji polimerazy, czyli PCR.

Leczenie wrzodu wenerycznego opiera się o podawanie antybiotyków, takich jak: azytromycyna, ceftriakson, ciprofloksacyna, spektinomycyna lub erytromycyna w odpowiednich dawkach.

W przypadku wczesnego wykrycia oraz prawidłowego leczenia wrzód miękki jest całkowicie wyleczalny. Leczenie może przedłużać się w przypadku, gdy pacjent zgłosił się do lekarza w późnym stadium choroby lub gdy występują u niego zaburzenia prawidłowej funkcji układu odpornościowego (np. współwystępujące zakażenie wirusem HIV).

Z uwagi na to, iż wrzód wweneryczny jest chorobą przenoszoną drogą płciową, jedynym w 100% skutecznym sposobem zapobiegania jest abstynencja seksualna. Należy unikać tzw. przypadkowych, przygodnych kontaktów seksualnych, unikać współżycia płciowego z wieloma partnerami, a podczas stosunku używać prezerwatywy.

Pacjenci chorzy na wrzód miękki powinni absolutnie powstrzymać się od kontaktów seksualnych do chwili wyzdrowienia. W zapobieganiu bardzo ważna jest edukacja zdrowotna, w której kładzie się nacisk na zasady bezpieczeństwa kontaktów seksualnych.