Węgorczyca (strongyloidoza)

Węgorczyca (strongyloidoza) to choroba pasożytnicza przewodu pokarmowego spowodowana zakażeniem nicieniami z rodzaju Strongyloides. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z glebą zainfekowaną ludzkimi fekaliami. Możliwa jest również autoinwazja (samozakażenie) pasożytów namnażających się w organizmie żywiciela. Obecność larw może powodować zapalenie płuc, a obecność dorosłych robaków w jelitach może prowadzić do umiarkowanej lub ciężkiej biegunki. Zazwyczaj obserwowane objawy dotyczą układu pokarmowego, oddechowego i skóry.

Człowiek zaraża się węgorkiem jelitowym przede wszystkim poprzez chodzenie bez obuwia po zanieczyszczonym podłożu. Ponadto istnieje możliwość przeniesienia larw pasożyta na dziecko karmione piersią wraz z mlekiem matki, jak również możliwość samozarażenia.

Objawy kliniczne towarzyszące zakażeniu węgorkiem jelitowym obejmują:

1. zmiany skórne: zaczerwienienie, bolesność, świąd, obrzęk w miejscu wniknięcia larwy.

2. dolegliwości ze strony układu oddechowego w postaci: silnego kaszlu, zapalenia płuc.

3. dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego w postaci między innymi: zapalenia jelit, ból brzucha, obecność biegunek z domieszką krwi, nudności czy wymiotów.

Rozpoznanie zakażenia węgorkiem jelitowym ustala się na podstawie obecności larw pasożyta w bezpośrednich rozmazach kału lub w treści pokarmowej pobranej bezpośrednio z dwunastnicy, jak również przy pomocy testów serologicznych badających obecność swoistych przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom pasożyta.

Wszystkie osoby, w tym chorzy bez objawów, u których rozpoznane zostanie zarażenie Strongyloides stercoralis powinni przyjmować leki przeciwpasożytnicze – iwermektynę, albendazol, tiabendazol. Leczenie węgorczycy jest utrudnione z powodu możliwości autoinwazji. Niekiedy terapię trzeba powtarzać.

W ciężkich postaciach węgorczycy wskazane jest leczenie wspomagające uzależnione od typu powikłań. W przypadku krwawień do przewodu pokarmowego lub niedrożności jelit konieczna może być interwencja chirurgiczna.

Najważniejszą metodą zapobiegania węgorczycy jest unikanie ekspozycji na larwy pasożyta: unikanie bezpośredniego kontaktu skóry z glebą (chodzenia boso, spania lub siadania na ziemi/plaży, pracy w glebie bez rękawic ochronnych), odpowiednia utylizacja ścieków, zaprzestanie nawożenia upraw owoców i warzyw ludzkimi odchodami.