Uporczywe zaburzenia nastroju (afektywne)

Uporczywe zaburzenia nastroju to choroby psychiczne, w których osoba doświadcza długotrwałych zmian nastroju, takich jak smutek (depresja) lub duże emocjonalne wzloty i upadki (dystymia). Mogą one utrudniać codzienne funkcjonowanie.

Uporczywe zaburzenia nastroju, czyli długotrwałe problemy z nastrojem, mogą być spowodowane wieloma czynnikami. Mogą należeć do nich:

1. Genetyka- występowanie zaburzeń nastroju u osób w rodzinie.

2. Środowisko- chroniczny stres, trauma czy negatywne doświadczenia życiowe mogą przyczynić się do zaburzeń afektywnych.

3. Chemia mózgu- nieprawidłowy poziom niektórych substancji w mózgu, takich jak serotonina czy dopamina, mogą prowadzić do problemów z nastrojem.

Uporczywe zaburzenia nastroju mogą objawiać się ciągłym smutkiem, uczuciem nadmiernego zmartwienia lub utratą zainteresowania rzeczami, które kiedyś sprawiały przyjemność. Może to również obejmować problemy ze snem, spadek energii, trudności z koncentracją, zmiany apetytu lub myśli o samobójstwie.

W celu postawienia diagnozy uporczywych zaburzeń nastroju lekarz zazwyczaj przeprowadza rozmowę i zadaje pytania o towarzyszące emocje, zachowania i inne objawy. Czasami może być potrzebne badanie fizyczne lub testy laboratoryjne, aby wykluczyć inne problemy medyczne. Najważniejsza jest otwarta i szczera rozmowa z lekarzem.

Leczenie uporczywych zaburzeń nastroju, też nazywanych zaburzeniami afektywnymi, składa się zwykle z terapii farmakologicznej i psychologicznej. Leki, które mogą być używane, to przede wszystkim antydepresanty — pomagają one przywrócić równowagę naturalnych substancji w mózgu nazywanych neuroprzekaźnikami. Leki przeciwlękowe oraz stabilizatory nastroju mogą być również podawane. Terapia, np. terapia poznawczo-behawioralna, pomaga pacjentowi zrozumieć i zmienić negatywne myśli i zachowania. Należy pamiętać jednak, że leczenie jest zawsze dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Zapobieganie uporczywym zaburzeniom nastroju wymaga regularnej troski o zdrowie psychiczne i fizyczne. To znaczy, że powinno się dbać o regularny sen, zdrową dietę i ćwiczenia fizyczne. Ważne jest również unikanie nadmiernego stresu, alkoholu i substancji psychoaktywnych. Regularne wizyty u lekarza psychiatry, terapie oraz zgodność z zaleconym leczeniem mogą pomóc kontrolować objawy.