Świerzb

Świerzb to zakaźne zapalenie skóry wywołane przez ugryzienia roztoczy świerzbowca. Występuje powszechnie na całym świecie i dotyka ludzi wszystkich ras i klas społecznych.

Świerzb rozprzestrzenia się szybko w warunkach dużego zatłoczenia, gdzie dochodzi do częstego kontaktu skóra do skóry między ludźmi. Przykładem są szpitale, ośrodki opieki nad dziećmi i domy opieki. Świerzbem można łatwo zarazić partnerów seksualnych i innych domowników. Dzielenie się ubraniami, ręcznikami i pościelą również może powodować rozprzestrzenianie się świerzbu. Nie można zarazić się świerzbem od zwierzęcia domowego.

Objawy występują dopiero w 3 tygodnie po zarażeniu się świerzbem. Choroba charakteryzuje się świądowymi grudkowymi wykwitami i naciekami i dotyka głównie pach, łokci, nadgarstków i narządów płciowych. Może rozprzestrzeniać się na całe ciało. Nieznośny świąd zakłóca sen, wypoczynek oraz może powodować rozdrażnienie.

W diagnostyczne dużą rolę odgrywa dokładny wywiad z pacjentem na temat występujących objawów oraz obejrzenie zmian skórnych. Aby dokładnie postawić diagnozę, wykonuje się badanie zeskrobin naskórka pod mikroskopem – można w nim zobaczyć pasożyty w zeskrobinach naskórka.

W leczeniu świerzbu stosowane są preparaty zewnętrzne przeciw świerzbowi po kąpieli trwającej co najmniej 10 min, która powoduje lepsze przenikanie leku do naskórka. Leczenie należy przeprowadzić u wszystkich domowników, niezależnie od tego, czy występują u nich objawy. Leki do stosowania zewnętrznego zawierają zazwyczaj: permetynę, benzoesan benzylu, krotamiton i maść siarkową. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić stosowanie leku doustnego, takiego jak iwermektyna.

W zapobieganiu zakażeniu świerzbem główną rolę odgrywa przestrzeganie zasad higieny osobistej. Zaleca się zmieniać odzież, pościel, ręczniki, prać ubrania w temp. ≥60°C, nie korzystać z tej samej odzieży, pościeli, obuwia, co inni ludzie, dokładnie odkurzać dywany, często i dokładnie myć ręce oraz brać częste kąpiele.