Ropień gruczołu sutkowego

Ropień gruczołu sutkowego to opuchnięty, wypełniony ropą obszar ciała tuż pod otoczką, czyli kolorową skórą wokół sutka. Obrzęk i ropa są wynikiem miejscowego zakażenia, do którego dochodzi, gdy bakterie wnikają do organizmu w określonym miejscu i tam pozostają. Większość zakażeń piersi występuje u osób karmiących piersią. Ropień podtorebkowy piersi jest rzadkim rodzajem zakażenia piersi, które może wystąpić również u osób niekarmiących piersią.

Czynnikiem sprawczym ropnia gruczołu sutkowego są zazwyczaj bakterie z rodzaju Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty).

Czynnikami predysponującymi do powstawania ropnia w przebiegu stanu zapalnego są:
– opóźnienie leczenia lub niewłaściwe leczenie stanu zapalnego (zły dobór antybiotyku, zbyt małe dawki, za krótki czas przyjmowania leku),
– zaburzenie odpływu mleka z części dotkniętej stanem zapalnym,
– przebyte uprzednio zapalenie piersi,
– mikrourazy, otarcia brodawki, powstające w trakcie karmienia piersią, które są drogą wnikania patogenów.

Objawy można podzielić na miejscowe i ogólne. Do miejscowych zaliczamy te, które dotyczą bezpośrednio piersi i jej okolic. Do objawów ogólnych natomiast zaliczamy wszelkie cechy zapalenia, które występują przy każdej innej infekcji, są zupełnie nieswoiste (np. stan podgorączkowy, osłabienie).

Objawy ropnia gruczołu sutkowego to:
– obrzęk piersi;
– zaczerwienienie piersi;
– ból i obrzęk piersi;
– napięta, gorąca skóra nad ropniem;
– zmniejszenie ilości pokarmu;
– chełbotanie zmiany (wyczuwalna jest ropa w piersiach);
– powiększenie węzłów chłonnych pachowych;
– gorączka, nawet do 39–40°C;
– dreszcze;
– bóle mięśniowo-stawowe;
– tachykardia (przyspieszona akcja serca).

Diagnoza ropnia gruczołu sutkowego zwykle opiera się na badaniu fizykalnym, wywiadzie z pacjentem oraz badaniu obrazowym, takim jak mammografia lub ultrasonografia. Czasami może być konieczne pobranie próbki płynu z ropnia w celu dalszej analizy.

Leczenie ropnia gruczołu sutkowego zwykle nie kończy się na samej antybiotykoterapii doustnej. Należy podać antybiotyk celowany na bakterię, która wywołała zapalenie (niezbędny posiew). Przeważnie przenikanie leku do ropnia jest słabe, dlatego zwykle kończy się na jego nacięciu i drenażu. Inwazyjne leczenie można też zacząć od próby nakłucia ropnia pod kontrolą USG i odciągnięciem treści ropnej.

By zapobiegać rozwojowi zapalenia i powstawaniu ropnia gruczołu sutkowego, warto nauczyć się prawidłowego sposobu przystawiania dziecka do piersi. Jeżeli kobieta nie radzi sobie z karmieniem, warto poradzić się konsultantce laktacyjnej bądź innej położnej. W przypadku pojawienia się pęknięć brodawki, krwawienia, należy unikać karmienia piersią z uszkodzeniem brodawki, aż do czasu jej wygojenia.

Smarowanie brodawek maściami z witaminami A i D, lanoliną, korzystanie z kapturków ochronnych wyraźnie zmniejsza powstawanie otarć, uszkodzeń naskórka brodawek. Tym samym przenikanie bakterii przez brodawkę jest uniemożliwione, a jest to główna droga powstawania zapalenia.

Regularne karmienie piersią zapobiega powstawaniu zastoju pokarmu, który nasila stan zapalny. Wygodny, dobrze dobrany biustonosz, który nie uciska piersi, to również prewencja zastoju mleka.