Poronienie nawracające

1. Definicja i przyczyny nawracających poronień.
Nawracające poronienia, określane również mianem nawracającej utraty ciąży, to zjawisko, które polega na trzech lub więcej spontanicznych utratach ciąży z rzędu na jego wczesnym etapie. Przyczyny mogą być różne, zaczynając od genetycznych, hormonalnych, immunologicznych, przez strukturalne nieprawidłowości macicy, aż po czynniki stylu życia jak palenie czy nadmierne spożycie alkoholu.

2. Objawy i diagnoza nawracających poronień
Objawy nawracających poronień mogą obejmować krwawienie, ból w dolnej części brzucha lub lędźwiach, zaburzenia nastroju i inne. Diagnozowanie rozpoczyna się od rozmowy lekarza z pacjentką, a następnie można przeprowadzić szereg różnych badań: od hormonów, przez badania genetyczne, aż po ultrasonografię.

3. Leczenie i zapobieganie nawracającym poronieniom
Leczenie powinno być dostosowane do przyczyny nawracających poronień. Może obejmować m.in. terapię hormonalną, chirurgię, leki hamujące odpowiedź immunologiczną, a w niektórych przypadkach — in vitro. Zapobieganie zależy od identyfikacji i kontrolowania czynników ryzyka.

4. Wpływ nawracających poronień na zdrowie psychiczne.
Nawracające poronienia mogą mieć znaczący wpływ na zdrowie psychiczne kobiety, prowadząc do depresji, lęku czy poczucia winy. Wspomaganie zdrowia psychicznego powinno być kluczowym elementem opieki dla kobiet doświadczających takiej utraty.

5. Zaangażowanie partnera i wsparcie dla osoby doświadczającej nawracających poronień.
Wsparcie i zaangażowanie partnera jest nieocenione podczas leczenia nawracających poronień. Partnerzy powinni być świadomi, w jaki sposób mogą pomóc — począwszy od moralnego wsparcia, przez udział w różnych aspektach leczenia, po pomoce w utrzymaniu zdrowego stylu życia.

Najczęstsze przyczyny poronień nawykowych, to:
-Immunologia (oraz infekcje)
-Zaburzenia genetyczne
-Trombofilia (wrodzona lub nabyta, czyli zespół antyfosfolipidowy)

Należą do nich:
-Wady narządu rodnego (np. macica podwójna czy jednorożna) – najczęściej są wcześniej rozpoznane podczas rutynowego badania USG.
-Poważne zespoły zaburzeń endokrynologicznych (np. ciężka niedoczynność tarczycy, zespół Cushinga, itd.) – najczęściej objawy występują wcześniej. Leczeniem zajmuje się współpracujący zespół endokrynolog – ginekolog.
-Ciężkie choroby ogólnoustrojowe (np. nadciśnienie tętnicze niepoddające się leczeniu, niewydolność nerek, poważne zaburzenia metaboliczne, niewyrównana cukrzyca, itd.) – zazwyczaj te choroby są diagnozowane jeszcze przez I ciążą i odpowiednio leczone.

Objawy wczesnego poronienia (do 12. tygodnia ciąży) to:
-stosunkowo silne, długotrwałe skurcze lub bóle w obrębie podbrzusza, które mogą promieniować do okolicy krzyżowej;
-krwawienie z dróg rodnych (krew ma jasnoczerwony kolor, mogą w niej być widoczne tkanki oraz skrzepy);
-ustąpienie objawów typowych dla ciąży (nudności, tkliwość w obrębie piersi),
-brak tętna płodu w czasie badania USG (jest wykrywalne od piątego tygodnia ciąży).

W 14. tygodniu ciąży dochodzi do pełnego wykształcenia się łożyska – zakończenie ciąży od tego momentu to tzw. poronienie późne . Objawia się ono podobnie jak poronienie wczesne, ale stopień nasilenia symptomów (krwawienie z dróg rodnych, skurcze) jest znacznie większy.

W trakcie poronienia późnego odchodzi płyn owodniowy, a w razie dołączenia się zakażenia jaja płodowego kobieta może doświadczać wysokiej gorączki i dreszczy, bóli mięśniowych.

Rozpoznanie zostanie ustalone na podstawie badania ginekologicznego – lekarz oceni szyjkę macicy. Badaniem pomocniczym jest poziom stężenia βhCG we krwi – wzrastający poziom będzie wskazywał na prawidłowo rozwijającą się ciążę, a poziom stały lub obniżający się wskaże na nieprawidłowo rozwijający się płód lub poronienie. Kolejnym bardzo ważnym elementem badania jest USG. Po 5.-6. tygodniu ciąży można wykazać w USG obecność pęcherzyka ciążowego oraz czynność serca płodu – ich brak jest niepokojący. Te wszystkie badania pozwolą na postawienie ostatecznej diagnozy.

Celem leczenia jest całkowite wydalenie elementów jaja płodowego z jamy macicy oraz uniknięcie krwotoku i infekcji.

Leczenie farmakologiczne polega na zastosowaniu leków obkurczających macicę. Stosuje się je u pacjentek z poronieniem niekompletnym, zatrzymanym lub przy obumarciu zarodka. Wykorzystywanymi lekami są:
-mifepryston – lek antyprogestagenowy,
-mizoprostol – analog prostaglandyny E1, zmiękcza szyjkę macicy i powoduje skurcze mięśnia macicy. Podaje się go dopochwowo, doustnie lub podjęzykowo.

Profilaktyka poronień obejmuje modyfikację trybu życia (zbilansowana dieta, unikanie używek, higiena snu, umiarkowana aktywność fizyczna, umiejętne radzenie sobie ze stresem), właściwe leczenie chorób ogólnoustrojowych oraz infekcji, a także usunięcie zdiagnozowanych przyczyn poronień (np. chirurgiczna korekta wad anatomicznych macicy).

Na wczesnym etapie ciąży warto badać poziom:
-progesteronu (niedobór tego hormonu spowodowany niewydolnością ciążowego ciałka żółtego może skutkować krwawieniami, skurczami i poronieniem);
-estrogenów jajnikowych;
-hormonu ciążowego hCG (wynik badania pozwala określić, czy ciąża rozwija się prawidłowo).