Poronienie

1. Definicja i przyczyny poronienia.
Poronienie to utrata ciąży przed końcem 22. tygodnia. Wiele czynników może przyczynić się do tego zjawiska, ale najczęstszym jest problem z genetyką płodu. Inne przyczyny mogą obejmować problemy z układem immunologicznym matki, infekcje, choroby przewlekłe czy nałogi, takie jak palenie lub nadużywanie alkoholu.

2. Objawy i diagnoza poronienia.
Objawy poronienia to przede wszystkim krwawienie i ból w dolnej części brzucha. Mogą także wystąpić nudności, wymioty i ból w piersiach. Diagnoza zwykle opiera się na badaniu ginekologicznym, ultrasonografii i badaniach laboratoryjnych, które mogą ujawnić obniżony poziom hormonu ciążowego, hCG.

3. Rodzaje poronienia i ich skutki.
Rodzaje poronień to m.in. poronienie zagrażające, niekompletne, kompletne, przewlekłe czy martwica płodu. Każde z nich ma swoje konsekwencje dla zdrowia kobiety, nie tylko fizycznego, ale także psychicznego. Nieudana ciąża może prowadzić do depresji, stresu pourazowego czy zaburzeń lękowych.

4. Leczenie i wsparcie po poronieniu.
Podstawowe leczenie po poronieniu obejmuje czyszczenie macicy. Kobiety po doświadczeniu poronienia często potrzebują dodatkowego wsparcia psychologicznego. Pomoc ze strony specjalisty, grup wsparcia czy bliskich dzięki wsparciu emocjonalnemu i edukacji mogą pomóc w poradzeniu sobie z tą trudną sytuacją.

5. Zapobieganie poronieniom i odzyskiwanie zdrowia.
Choć nie da się zapobiec wszystkim poronieniom, pewne zmiany w stylu życia mogą zmniejszyć ryzyko — m.in. unikanie alkoholu i papierosów, uregulowane spożywanie zdrowych posiłków i regularna aktywność fizyczna. Odzyskiwanie zdrowia po poronieniu wymaga czasu zarówno od ciała, jak i umysłu kobiety. Ważne jest, by pozwolić sobie na ten czas.

Poronienia w pierwszym trymestrze ciąży są najczęściej spowodowane czynnikami genetycznymi (zaburzeniami genetycznymi występującymi u płodu), nieprawidłowościami w budowie macicy oraz zaburzeniami w formowaniu się jaja płodowego i otaczających go tkanek (trofoblastu).

W późniejszych etapach ciąży poronienie bywa wynikiem:
-zaburzeń hormonalnych (niedostateczna produkcja progesteronu przez łożysko lub ciałko żółte);
-chorób ogólnoustrojowych u ciężarnej (niedoczynność tarczycy, niewyrównana cukrzyca);
-czynników autoimmunologicznych (np. zespół antyfosfolipidowy);
silnych infekcji bakteryjnych lub wirusowych u kobiety, które doprowadziły do zainfekowania jaja płodowego;
-niewydolności cieśniowo-szyjkowej (samoistne rozwieranie się szyjki macicy).

Objawy wczesnego poronienia (do 12. tygodnia ciąży) to:
-stosunkowo silne, długotrwałe skurcze lub bóle w obrębie podbrzusza, które mogą promieniować do okolicy krzyżowej;
-krwawienie z dróg rodnych (krew ma jasnoczerwony kolor, mogą w niej być widoczne tkanki oraz skrzepy);
-ustąpienie objawów typowych dla ciąży (nudności, tkliwość w obrębie piersi),
-brak tętna płodu w czasie badania USG (jest wykrywalne od piątego tygodnia ciąży).

W 14. tygodniu ciąży dochodzi do pełnego wykształcenia się łożyska – zakończenie ciąży od tego momentu to tzw. poronienie późne . Objawia się ono podobnie jak poronienie wczesne, ale stopień nasilenia symptomów (krwawienie z dróg rodnych, skurcze) jest znacznie większy.

W trakcie poronienia późnego odchodzi płyn owodniowy, a w razie dołączenia się zakażenia jaja płodowego kobieta może doświadczać wysokiej gorączki i dreszczy, bóli mięśniowych

Rozpoznanie zostanie ustalone na podstawie badania ginekologicznego – lekarz oceni szyjkę macicy. Badaniem pomocniczym jest poziom stężenia βhCG we krwi – wzrastający poziom będzie wskazywał na prawidłowo rozwijającą się ciążę, a poziom stały lub obniżający się wskaże na nieprawidłowo rozwijający się płód lub poronienie. Kolejnym bardzo ważnym elementem badania jest USG. Po 5.-6. tygodniu ciąży można wykazać w USG obecność pęcherzyka ciążowego oraz czynność serca płodu – ich brak jest niepokojący. Te wszystkie badania pozwolą na postawienie ostatecznej diagnozy.

Celem leczenia jest całkowite wydalenie elementów jaja płodowego z jamy macicy oraz uniknięcie krwotoku i infekcji.

Leczenie farmakologiczne polega na zastosowaniu leków obkurczających macicę. Stosuje się je u pacjentek z poronieniem niekompletnym, zatrzymanym lub przy obumarciu zarodka. Wykorzystywanymi lekami są:
-mifepryston – lek antyprogestagenowy,
-mizoprostol – analog prostaglandyny E1, zmiękcza szyjkę macicy i powoduje skurcze mięśnia macicy. Podaje się go dopochwowo, doustnie lub podjęzykowo.

Profilaktyka poronień obejmuje modyfikację trybu życia (zbilansowana dieta, unikanie używek, higiena snu, umiarkowana aktywność fizyczna, umiejętne radzenie sobie ze stresem), właściwe leczenie chorób ogólnoustrojowych oraz infekcji, a także usunięcie zdiagnozowanych przyczyn poronień (np. chirurgiczna korekta wad anatomicznych macicy).

Na wczesnym etapie ciąży warto badać poziom:
-progesteronu (niedobór tego hormonu spowodowany niewydolnością ciążowego ciałka żółtego może skutkować krwawieniami, skurczami i poronieniem);
-estrogenów jajnikowych;
-hormonu ciążowego hCG (wynik badania pozwala określić, czy ciąża rozwija się prawidłowo).