Pęcherzyca zwykła

Pęcherzyca zwykła (pemphigus vulgaris) jest jedną z głównych odmian pęcherzycy, w której bolesne pęcherze występują zarówno na błonie śluzowej głównie jamy ustnej jak i na skórze. Jest chorobą przewlekłą o podłożu autoimmunologicznym. Najczęściej zmiany pojawiają się najpierw w obrębie błon śluzowych w postaci nadżerek. Występuje także objaw Nikolskiego, który objawia się spełzaniem naskórka przy potarciu. 

Choroba może mieć podłoże genetyczne, choć nie jest to w pełni wyjaśnione. Znane są przypadki ujawniania się choroby pod wpływem niektórych leków, takich jak penicylamina, leki przeciwnadciśnieniowe z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl), niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (fenylbutazon) i inne lub pod wpływem światła słonecznego, lub oparzenia skóry.

Powstawanie pęcherzy poprzedzone jest zazwyczaj nadżerkami na śluzówkach jamy ustnej, a nawet w okolicy krtani i przełyku (utrudnione przełykanie) czy narządów płciowych i spojówek. Pęcherzyca zwykła ma również swoje odmiany, do których zaliczamy:
-pęcherzycę bujającą — rzadki rodzaj, który charakteryzuje się brodawkującymi i przerośniętymi ogniskami w okolicach zgięć stawowych oraz otworów ciała;
-pęcherzycę opryszczkowatą — zmiany skórne mają okrągły kształt;
-pęcherzycę brazylijską.

Rozpoznanie ustalane jest na podstawie obecności charakterystycznych wykwitów skórnych — pęcherzy i nadżerek- oraz ich lokalizacji, dobrego stanu ogólnego pacjenta i przewlekłego przebiegu choroby. Rozstrzygające jest badanie histologiczne i immunopatologiczne wycinka skóry oraz badanie surowicy krwi na obecność przeciwciał lub wykazanie metodą ELISA, lub immunoblotu przeciwciał skierowanych przeciw odpowiednim antygenom typowym dla pęcherzycy.

Celem leczenia pęcherzycy jest uzyskanie całkowitego ustąpienia zmian skórnych oraz ujemnych wyników badań immunologicznych. Podstawą jest stosowanie glikokortykosteroidów (prednizon, deksametazon) w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi (cyklofosfamid, azatiopryna, metotreksat), a w szczególnych przypadkach (np. u chorych z przeciwwskazaniami do podawania glikokortykosteroidów lub z opornością na wcześniejsze leczenie) można stosować dożylnie immunoglobuliny, cyklosporynę i inne leki.

Ze względu na nie do końca poznane przyczyny tego schorzenia, metody profilaktyki nie są określone.