Ospa wietrzna

Ospa wietrzna to choroba zakaźna wieku dziecięcego wywoływana przez wirus Varicella zoster. Po przechorowaniu uzyskuje się odporność na całe życie.

Ospa wietrzna wywoływana jest przez wirus ospy wietrznej i półpaśca Varicella zoster, który przenoszony jest przez wydzieliny dróg oddechowych i kontakt z treścią pęcherzyków ospy wietrznej. Zakażenie może być również przeniesione na ubraniu lub przez przedmioty. W szczególności narażone na ospę wietrzną są dzieci w przedszkolach i szkołach oraz osoby niezaszczepione na ospę wietrzną.

Ospa wietrzna objawia się pęcherzykowym pęknięciem skóry, zwykle połączonym z gorączką, bólem głowy i bólami mięśniowymi. Pęcherzyki wypełnione płynem o charakterze świądu pojawiają się 10-21 dni po ekspozycji i utrzymują się przez 3-4 dni. Zanim osoba dotknięta chorobą poczuje się lepiej, następuje dodatkowe 3-4 dni złego samopoczucia. Osoba jest zakaźna 1-2 dni przed pojawieniem się pęcherzyków, aż do momentu, gdy wszystkie pęcherzyki pokryją się strupem.

Ospa wietrzna jest chorobą łatwą do rozpoznania ze względu na charakterystyczne objawy. Diagnostyka opiera się na przeprowadzonym wywiadzie z pacjentem oraz badaniu fizykalnym. Czasami może być konieczne wykonanie badań dodatkowych, takich jak: izolacja wirusa z płynu pobranego z pęcherzyków, badania serologiczne, badania wykrywających materiał genetyczny wirusy za pomocą techniki PCR.

Leczenie ospy wietrznej ma charakter objawowy. W celu obniżania gorączki podaje się zazwyczaj paracetamol oraz należy pamiętać o odpowiednim nawodnieniu. Można wprowadzić leki przeciwhistaminowe w celu złagodzenia świądu. W przypadku, gdy choroba ma ciężki przebieg, zaleca się podanie leku przeciwwirusowego acyklowir.

Główne znaczenie w zapobieganiu zachorowania na ospę wietrzną jest szczepienie ochronne. Szczepienie może być wykonane od 9. miesiąca życia i obejmuje dwie dawki podawane w odstępie nie krótszym niż 6 tygodni. Osobom z rozpoznanym zakażeniem zaleca się całkowitą izolację. W profilaktyce ospy wietrznej znaczenie posiadają immunoglobuliny. Stosowane są u osób z grupy ryzyka ciężkiego przebiegu ospy wietrznej oraz dużego ryzyka rozwoju powikłań, u których szczepienie jest przeciwwskazane.