Oparzenie termiczne III stopnia

Oparzenie termiczne to oparzenie skóry spowodowane przez jakiekolwiek zewnętrzne źródło ciepła. Oparzenie termiczne III stopnia nazywane to najcięższy rodzaj oparzenia. Dotyczy ono naskórka i skóry właściwej wraz z naczyniami, zakończeniami nerwowymi oraz tkanką tłuszczową. W wyniku takiego oparzenia następuje zaburzenie fizjologicznej funkcji skóry. Oparzenie trzeciego stopnia wymaga specjalistycznego leczenia.

Oparzenia termiczne są spowodowane kontaktem tkanek z wysoką temperaturą. Mogą je powodować różne źródła ciepła. Najczęściej do uszkodzenia skóry dochodzi przez: płomienie ognia, gorący metal lub inne przedmioty, gorącą wodę, olej lub inną ciecz, gorącą parę wodną. Najbardziej wrażliwe na oparzenia są twarz, dłonie, stopy i narządy płciowe. Istnieje możliwość poparzenia dróg oddechowych z powodu wdychania gorącego dymu lub powietrza.

Zniszczeniu ulegają zakończenia nerwów, małe naczynia krwionośne, mieszki włosowe i gruczoły potowe. Podskórna tkanka tłuszczowa, mięśnie i kości mogą być również zaangażowane w bardzo ciężkich oparzeniach. Oparzenia tego rodzaju mogą wywoływać ból z tkanek podskórnych lub być bezbolesne, bez czucia w dotyku, skóra jest perłowo-biała lub zwęglona, sucha i może wydawać się skórzasta. Oparzenie termiczne trzeciego stopnia ze względu na głębokie uszkodzenie skóry może powodować wstrząs oparzeniowy, który charakteryzuje się obniżonym ciśnieniem krwi, niskim pulsem, tachykardią, wzmożonym pragnieniem, przyspieszonym oddechem oraz pobudzeniem lub utratą przytomności.

Diagnoza polega na ocenie objawów oraz określeniu przyczyny oparzenia. Wymagana jest diagnostyka i leczenie specjalistyczne, ponieważ oparzenia termiczne trzeciego stopnia stanowią zagrożenie dla życia.

W przypadku oparzenia trzeciego stopnia należy niezwłocznie wezwać pomoc, a do czasu jej przybycia można zabezpieczyć ranę sterylnym bandażem. Nie wolno samodzielnie moczyć oparzenia, nakładać kremów czy zdejmować przyklejonych ubrań. Leczenie w szpitalu polega na operacyjnym usunięciu zmian martwiczych, przeszczepie skóry, antybiotykoterapii, przemywaniu ran roztworem soli fizjologicznej, uzupełnieniu płynów i elektrolitów oraz profilaktyce przeciwtężcowej. Terapia zwykle jest długotrwała, a po oparzeniach mogą pozostać blizny.

Aby zapobiegać oparzeniom termicznym, należy unikać bezpośredniego kontaktu z rozgrzanymi przedmiotami — gorącą wodą, parą, olejem kuchennym, tłuszczem, gorącymi powierzchniami i ogniem. Zatem należy wykazywać się czujnością i zdrowym rozsądkiem. Ważne jest, aby chronić i edukować dzieci przed łatwo dostępnymi źródłami ciepła w domu oraz uważać zwłaszcza podczas gotowania np. nie zostawiać kuchni bez nadzoru, używać rękawic kuchennych podczas wyjmowania gorących potraw z piekarnika. Dodatkowo, jeśli w pracy istnieją potencjalne źródła ciepła, należy zabezpieczać się przed nimi poprzez używanie np. odzieży ochronnej.