Oparzenie termiczne II stopnia

Oparzenie termiczne II stopnia obejmuje naskórek i pewną część skóry właściwej. Są one bardziej bolesne od oparzeń pierwszego stopnia i dłużej się goją. Przyczyną oparzeń termicznych jest kontakt powierzchni skóry z wysoką temperaturą.

Oparzenie termiczne to oparzenie skóry spowodowane przez jakiekolwiek zewnętrzne źródło ciepła. Może ono powstać w wyniku działania otwartego płomienia z otwartego kominka lub ogniska domowego, oparzenia parą, gorącą lub roztopioną cieczą, lub w wyniku bezpośredniego kontaktu z gorącym przedmiotem, takim jak gorący stojak w piekarniku lub gorąca patelnia do gotowania.

Oparzenia termiczne drugiego stopnia często powodują powstawanie pęcherzy na skórze. Z czasem pęcherze mogą się otwierać, nadając skórze mokry lub wilgotny wygląd. Niektóre oparzenia drugiego stopnia mogą pozostawić blizny. W zależności od tego, jak duża część skóry właściwej została dotknięta, oparzenie dzieli się na powierzchowne lub głębokie. Powierzchowne oparzenia są zazwyczaj bolesne, czerwone, wilgotne, z pęcherzami, włosy pozostają nienaruszone. Głębokie oparzenia mogą być bolesne lub nie (zniszczone zakończenia nerwowe), mogą być wilgotne lub suche (zniszczone gruczoły potowe), a włosy zwykle wypadają.

Diagnoza polega na ocenie objawów oraz określeniu przyczyny oparzenia. W przypadku oparzeń termicznych drugiego stopnia ocena rany może być trudna, gdyż proces uszkodzenia tkanek może się pogłębiać. Oparzenia drugiego stopnia często wymagają konsultacji z lekarzem, który może zlecić dodatkowe badania lekarskie.

W przypadku wystąpienia oparzenia termicznego drugiego stopnia powierzchownego o niewielkim obszarze pierwszej pomocy można udzielić samemu w domu. Jednak gdy rana kwalifikuje się do oparzenia termicznego drugiego stopnia głębokiego lub oparzenie jest rozległe albo zlokalizowane jest we wrażliwych partiach ciała, należy niezwłocznie wezwać pomoc. Postępowanie polega na schładzaniu dotkniętego obszaru oraz założeniu jałowego opatrunku. Na rany można też stosować specjalne opatrunki zawierające srebro, preparaty łagodzące zawierające w swym składzie D-pantenol lub inne środki — antybiotyki, leki przeciwbólowe. Chorzy z ciężkimi oparzeniami drugiego stopnia wymagają leczenia w warunkach szpitalnych.

W większości przypadków do oparzeń dochodzi w domu. Aby zapobiegać uszkodzeniu skóry, należy uważać zwłaszcza podczas gotowania np. nie zostawiać kuchni bez nadzoru, używać rękawic kuchennych podczas wyjmowania gorących potraw z piekarnika. Ważne jest, aby chronić szczególnie dzieci przed łatwo dostępnymi źródłami ciepła w domu.