Niedobór magnezu

Niedobór magnezu oznacza zbyt mały poziom stężenia tego pierwiastka we krwi, który najczęściej wywołany jest przez niedobór magnezu w diecie. Prawidłowe stężenie magnezu w surowicy krwi wynosi 0,65–1,2 mmol/l. Niedobór magnezu w organizmie może występować nawet wtedy, gdy wartości w surowicy są prawidłowe. Problemy zdrowotne związane z niedoborem tego pierwiastka są rzadkie, natomiast jeśli jego niski poziom spowodowany jest występowaniem innych schorzeń, ryzyko może być większe.

Niedobór magnezu może być spowodowany dietą ubogą w magnez, problemami trawiennymi, zaburzeniami wchłaniania, przewlekłym alkoholizmem, problemami z nerkami, długotrwałym stosowaniem leków moczopędnych, wymiotami, biegunką, cukrzycą typu 2., ostrym zapaleniem trzustki, hipokaliemią lub hiperkalcemią.

Stan związany z niedoborem magnezu charakteryzuje się anoreksją, nudnościami, wymiotami, sennością i osłabieniem. Inne często występujące objawy to parestezje, skurcze mięśni, drażliwość, nieprawidłowy rytm serca, mrowienie, zmęczenie, utrata apetytu, zmniejszenie koncentracji uwagi i dezorientacja umysłowa.

Rozpoznanie niedoboru magnezu opiera się na badaniu krwi, a czasem także moczu. Niedobór tego pierwiastka można stwierdzić, gdy jego stężenie we krwi wynosi poniżej 0,65 mmol/l. W przypadku, gdy nie jest znana przyczyna hipomagnezemi, należy wykonać dodatkowe badania.

Leczenie niedoboru magnezu opiera się głównie na podawaniu preparatów magnezu oraz leczeniu przyczyny niedoboru tego pierwiastka. W przypadku, gdy objawy niedoboru magnezu są duże i poważne, magnez podawany jest dożylnie. Podczas i po leczeniu hipomagnezemii, należy kontrolować regularnie jego poziom.

Aby zapobiegać niedoborowi magnezu, warto dbać o odpowiednio zbilansowaną dietę oraz w przypadku narażenia na niedobór tego pierwiastka, zaleca się wykonywać badania kontrolne. Przed stosowaniem preparatów zawierających magnez, zaleca się najpierw oznaczenie jego poziomu we krwi.