Kardiomiopatia

Kardiomiopatia oznacza chorobę mięśnia sercowego, która może prowadzić do osłabienia funkcji pompy serca. Przyczynia się ona do powiększenia mięśnia sercowego lub sprawia, że jest on grubszy i sztywniejszy niż normalnie. W rzadkich przypadkach tkanka bliznowata zastępuje tkankę mięśniową. Kardiomiopatia może powodować poważne komplikacje, w tym niewydolność serca, nieprawidłowy rytm serca, gromadzenie się płynu w płucach lub nogach oraz zapalenie wsierdzia, czyli stan zapalny wyściółki serca.

Przyczyn kardiomiopatii może być wiele. Często jest wadą wrodzoną lub nabytą, np. wywołaną stresem lub tachykardią (tzw. częstoskurcz serca, który polega na przyspieszeniu rytmu jego pracy powyżej 100 uderzeń na minutę). Do czynników ryzyka można zaliczyć: długotrwałe wysokie ciśnienie tętnicze krwi, chorobę niedokrwienną serca, alkoholizm, cukrzycę, sarkoidozę (tzw. choroba Besniera-Boecka-Schaumanna, czyli choroba układu odpornościowego), amyloidozę (tzw. skrobiawica – choroba polegająca na gromadzeniu się w tkankach i narządach amyloidu, czyli rodzaju nierozpuszczalnego białka), otyłość, zaburzenia pracy gruczołów wydzielania wewnętrznego, niedobory pokarmowe i wiele innych patologicznych stanów organizmu.

Początkowo kardiomiopatia może przebiegać bezobjawowo. Wraz z rozwojem choroby pojawia się niewydolność krążenia, dla której typowe są takie dolegliwości, jak:
– kołatanie, zaburzenia rytmu serca;
– nadmierne zmęczenie, ogólne osłabienie;
– duszność, która na początku towarzyszy wysiłkowi, ale później pojawia się też w spoczynku;
– obrzęki kończyn dolnych;
– częste omdlenia;
– zawroty głowy;
– męczący kaszel.

Niekiedy mogą pojawić się dolegliwości przypominające te w towarzyszące dusznicy bolesnej, zwanej też dławicą piersiową, które do złudzenia przypominają zawał. Przywołane objawy są podobne niezależnie od typu kardiomiopatii.

Rozpoznanie kardiomiopatii opiera się na szeregu badań, z których najczęściej wykorzystuje się: elektrokardiogram (EKG), echokardiografię (echo serca), biopsję endomiokardialną (polega na wprowadzeniu do serca cewnika pozwalającego na pobranie wycinków do analizy), RTG klatki piersiowej, cewnikowanie (pozwala na ocenę ciśnienia w sercu i innych naczyniach krwionośnych oraz zbadanie poziomu tlenu we krwi).

Kardiomiopatia leczona jest przede wszystkim odpowiednio dobranymi lekami. Powszechne zastosowanie mają antagoniści kanałów wapniowych (hamują napływ wapnia do serca, co osłabia jego skurcz i rozszerza naczynia krwionośne, przez co dociera do niego więcej tlenu) i beta-blokery (zmniejszenie pojemności minutowej i częstości skurczów). Niekiedy konieczne okazać się mogą zabiegi chirurgiczne. W skrajnych przypadkach jedyną skuteczną metodą może okazać się przeszczep serca.

Części przypadków kardiomiopatii nie da się uniknąć – są one uwarunkowane genetycznie, ale wczesne rozpoznanie i prawidłowe leczenie zmniejsza ryzyko groźnych dla życia powikłań. Ryzyko choroby nabytej można zmniejszyć, stosując się do zaleceń zdrowego stylu życia i prawidłowego leczenia innych występujących schorzeń u pacjenta. Należy praktykować regularną aktywność ruchową, unikać stresu, stosować zbilansowaną dietę, dbać o sen i pamiętać o badaniach kontrolnych.