Bulimia

Bulimia to jedno z najczęściej występujących zaburzeń odżywiania i polega na występowaniu powtarzających się epizodów nadmiernego objadania, po których następują zachowania kompensacyjne mające na celu zapobieganie przybieraniu na wadze (np. wymioty). Okresy objadania mogą wiązać się z reakcją na negatywne emocje lub stres. Z kolei okres kompensacyjny to może być próba odzyskania kontroli nad życiem. Objawy mogą trwać przez wiele lat i prowadzić do poważnych problemów ze zdrowiem psychicznym i fizycznym.

Nie ma jednoznacznie określonych przyczyn występowania bulimii. Istnieje kilka czynników, które zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia tego zaburzenia. Czynniki genetyczne tj. występowanie zaburzeń odżywiania lub otyłości w rodzinie zwiększa ryzyko bulimii. Problemy psychiczne i emocjonalne, wysoka podatność na stres, problemy rodzinne, słaba komunikacja z członkami rodziny, przeżyte traumy mogą mieć wpływ na złe zarządzanie emocjami, a w konsekwencji wykształcenie formy radzenia sobie z nimi poprzez objadanie się. Tłumienie negatywnych emocji może wiązać się również z depresją czy lękiem, które są powiązane z bulimią. Osoby ograniczające spożycie kalorii w diecie są także bardziej narażone na rozwój bulimii.

Wśród objawów bulimii występują:
– jedzenie do uczucia pełności;
– jedzenie dużych ilości jedzenia, gdy nie jest się fizycznie głodnym;
– jedzenie znacznie szybciej niż zwykle;
– jedzenie w samotności z powodu zakłopotania;
– uczucie utraty kontroli podczas objadania się;
– uczucie braku kontroli nad jedzeniem i emocjami;
– uczucie obrzydzenia, depresji lub winy po przejedzeniu;
– prowokacja wymiotów lub biegunki, zmuszanie się do zbyt intensywnych ćwiczeń, aby nie przybrać na wadze.

Najczęściej lekarz psychiatria stawia diagnozę na podstawie występujących objawów.
Podczas diagnozy powinno się wziąć pod uwagę:
– skupianie się chorej osoby tylko na jedzeniu i silnej chęci zjedzenia czegoś;
– występowanie okresów objadania co najmniej dwa razy w tygodniu w ciągu trzech miesięcy;
– samoocena pacjenta i jego stabilność emocjonalna — występowanie obaw przed przytyciem, która z czasem może przekształcić się w depresję;
– unikanie przybrania na wadze za pomocą prowokowania wymiotów lub biegunki.

Bulimia jest zaburzeniem psychicznym, które należy leczyć. Pacjenci mogą wymagać połączenia kilku rodzajów leczenia. Najskuteczniejsze jest połączenie psychoterapii z lekami przeciwdepresyjnymi. Terapia poznawczo-behawioralna jest to terapia o najlepiej udokumentowanej skuteczności, która pomaga znormalizować nawyki żywieniowe i zidentyfikować niezdrowe, negatywne przekonania i zachowania oraz zastąpić je zdrowymi, oraz pozytywnymi. W leczeniu stosuje się również leki przeciwdepresyjne, które mogą zmniejszać objawy choroby, np. fluoksetyna, która może pomóc nawet jeśli pacjent nie ma depresji. Ważną rolę w leczeniu odgrywa również edukacja żywieniowa, dzięki której łatwiej osiągnąć zdrowe nawyki żywieniowe.

Ze względu na wieloczynnikowość choroby, nie istnieje jeden sposób na pewne zapobieganie bulimii. Im wcześniej problem zostanie wykryty, tym leczenie może być łatwiejsze i skuteczniejsze. Istotne jest zachowanie regularności oraz pozytywnej atmosfery podczas przygotowywania i spożywania posiłków. Najlepiej unikać rozmów na tematy związane z wyglądem, jedzeniem i wagą. Należy wspierać i wzmacniać zdrowy obraz ciała u swoich dzieci, bez względu na ich rozmiar i kształt.