Blizna keloidowa

Blizna keloidowa jest to ostro uniesiona, nieregularna w kształcie, stopniowo powiększająca się blizna. Jest ona wynikiem tworzenia się nadmiernej ilości kolagenu w skórze właściwej podczas naprawy tkanki łącznej. Blizna keloidowa rozprzestrzenia się na otaczające tkanki.

Najbardziej prawdopodobną przyczyną blizny keloidowej jest zaburzenie w procesie naprawy ran. W wyniku nieprawidłowości organizm produkuje zbyt dużą ilość kolagenu. Czasami keloidy powstają bez jednoznacznego powodu. Jednak ich wzrost następuje głównie w wyniku różnych urazów skóry, zmian trądzikowych, oparzeń i odmrożeń, zastrzyków oraz niewielkich zadrapań.

Blizna keloidowa powstaje najczęściej po kilku miesiącach, ale może pojawić się nawet po roku czasu od urazu skóry. W trakcie rozwoju blizny odczuwany jest ból i świąd. Główne objawy obejmują: grube i nieregularne blizny rozmieszczone zwykle na płatkach uszu, ramionach, policzkach lub środkowej części klatki piersiowej. Blizna rozwija się ponad powierzchnię skóry i rośnie. Jest większa niż rana, która spowodowała powstanie blizny. Czasami ze względu na swoją lokalizację, blizna może powodować dyskomfort oraz problemy z poruszaniem się.

Lekarz stawia diagnozę na podstawie oceny zmienionej chorobowo skóry. Może być konieczne wykonanie biopsji skóry w celu wykluczenia nowotworu.

Sposób leczenia zależy od wieku pacjenta. W terapii wykorzystuje się często różne kombinacje metod. Jednak należy pamiętać, że nowe keloidy mogą pojawić się nawet po wcześniejszym skutecznym spłaszczeniu lub usunięciu blizny.
Dostępne metody leczenia obejmują:
– terapię uciskową i pielęgnację ran;
– maści i kremy z kortykosteroidami;
– zastrzyki z kortyzonem;
– krioterapię;
– leczenie laserowe;
– radioterapię;
– zabiegi chirurgiczne.

Osoby podatne na rozwój blizn keloidowych powinny zapobiegać powstawaniu ran, unikać niepotrzebnych zabiegów chirurgicznych (np. przekłuwania uszu) oraz dbać o dobrą higienę i pielęgnację ran. Należy pamiętać o częstej zmianie opatrunków oraz utrzymywaniu rany w wilgotności. W razie potrzebnej operacji chirurgicznej należy poinformować wcześniej lekarza o skłonności do powstawania keloidów.