Białaczka z komórek nieokreślonego rodzaju

Białaczka z komórek nieokreślonego rodzaju jest to złośliwe schorzenie układu krwiotwórczego o niejednoznacznym pochodzeniu, które dotyka szpiku kostnego i krwi obwodowej. Charakterystyczna dla białaczki jest produkcja dużej liczby białych krwinek, które następnie dostają się do krwiobiegu.

Nie do końca poznane są mechanizmy przekształcenia prawidłowej komórki w komórkę białaczkową, czyli transformacji nowotworowej. Ważną rolę odgrywają zmiany, błędy, czyli tzw. mutacje w genach o kluczowym znaczeniu dla namnażania się, wyodrębniania, dojrzewania i przeżycia określonych komórek szpiku kostnego.

Nagromadzenie mutacji genetycznych w komórkach szpiku kostnego przyczynia się do powstania nieprawidłowych komórek (nowotworowych blastów). Jeśli błędy genetyczne nie zostaną usunięte przez mechanizmy naprawcze, a nieprawidłowe komórki wychwycone przez układ immunologiczny i zniszczone, może dojść do rozwoju ostrej białaczki.

Białaczka nie ma stwierdzonej przyczyny, nie ma też jednorodnych objawów chorobowych, po których rozpoznaniu od razu można postawić diagnozę. Możemy mówić jedynie o pewnych grupach objawów, które mogą, ale nie muszą, wskazywać nowotwór.

Białaczki objawiają się zazwyczaj:
– szybkim narastaniem ciężkiego stanu chorobowego,
ogólnym osłabieniem i w związku z tym łatwym męczeniem się,
– gorączką typu septycznego,
– bladością powłok (jako wyraz współtowarzyszącej niedokrwistości),
– dolegliwościami typu anginowego z nalotami szarobrunatnymi i trudno gojącymi się owrzodzeniami na przerosłych zazwyczaj migdałkach, błonie śluzowej jamy ustnej lub języku,
– skłonnością do tworzenia się wybroczyn śródskórnych, mniejszych lub -większych sińców oraz samoistnych krwotoków (np. z nosa).

Rozpoznania białaczki można dokonać dopiero po wykonaniu badania morfologicznego krwi obwodowej oraz bioptycznego badania szpiku kostnego. Diagnozowanie rodzaju białaczki wymaga również obserwacji pacjenta w szpitalu. Jeżeli opisanym zmianom towarzyszy powiększenie węzłów chłonnych, to zazwyczaj niezbędne jest równoczesne badanie histopatologiczne wycinka powiększonego węzła chłonnego.

Leczenie białaczki ma wysoce specjalistyczny charakter i wymaga pełnej konsultacji i nadzoru zespołu lekarzy. Leczenie ma na celu zahamowanie rozrostu patologicznych komórek oraz jego następstw. Choremu podaje się szereg środków farmakologicznych, które negatywnie mogą wpływać również na funkcjonowanie innych narządów. Leki często powodują osłabienie odporności, dlatego pacjent jest podatny na powikłania zakaźne.

Zapobieganie białaczce ogranicza się do szeroko pojętego zdrowego odżywiania się oraz przebywania i pracowania w zdrowym środowisku.