Białaczka monocytowa

Białaczka monocytowa jest typem białaczki szpikowej charakteryzującej się dominacją monocytów w szpiku. Gdy wśród komórek monocytarnych dominują monoblasty, może być ona zaklasyfikowana do ostrej białaczki monoblastycznej. Wyróżniamy postać ostrą i przewlekłą białaczki monocytowej.

Nie ma konkretnej przyczyny zachorowania na białaczkę monocytową. Czynnikami ryzyka są: występowanie w rodzinie (czynniki genetyczne), niektóre choroby wrodzone (np. zespół Downa, zespół Fanconiego), wcześniejsza ekspozycja na promieniowanie jonizujące, starszy wiek, wcześniejsza chemioterapia, narażenie na czynniki chemiczne (benzen) lub inne choroby układu krwiotwórczego.

Oznaki i objawy białaczki monocytowej obejmują gorączkę, nocne poty, spadek masy ciała, ogólne osłabienie, uczucie zmęczenia, bladość skóry, bóle kości i stawów oraz łatwe powstawanie siniaków lub krwawienie. Chorzy są bardziej podatni na infekcje ze względu na upośledzenie odporności. Zdarza się, że choroba nie daję żadnych objawów i jest wykrywana przypadkowo podczas rutynowych badań.

Diagnoza białaczki monocytowej stawiana jest na podstawie morfologii krwi obwodowej (badanie wstępne) oraz badaniu szpiku kostnego (biopsja aspiracyjna szpiku). Ocena szpiku pozwala na rozpoznanie postaci choroby oraz dostarcza materiału do badań cytogenetycznych i molekularnych.

Leczenie białaczki monocytowej polega na wieloetapowej i wielolekowej chemioterapii, która prowadzona jest w specjalnych ośrodkach hematologicznych. Pełne wyleczenie lub kontrolę choroby może zapewnić przez przeszczep komórek krwiotwórczych. Dawcą może być osoba z rodziny pacjenta lub niespokrewniona z pacjentem. Po zakończeniu leczenia konieczne jest prowadzenie badań kontrolnych.

Nie istnieje konkretna przyczyna zachorowania na białaczkę monocytową, dlatego ciężko jej zapobiec. Profilaktyka w przypadku tej choroby polega na regularnym badaniu morfologii krwi, a wszelkie niezgodności (nieprawidłowe wyniki) należy konsultować z lekarzem.