Agorafobia

Agorafobia to jedno z zaburzeń o podłożu nerwicowym. Jest to intensywny i irracjonalny lęk przed otwartymi przestrzeniami, charakteryzujący się wyraźnym strachem przed byciem samemu lub przebywaniem w miejscach publicznych, z których ucieczka byłaby trudna lub w których pomoc mogłaby być niedostępna. To schorzenie może być następstwem traumatycznego przeżycia lub stresu pourazowego. Problem częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn. Agorafobia uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie w społeczeństwie, więc bardzo ważna jest szybka diagnoza oraz skuteczna terapia.

Przyczyny prowadzące do rozwoju agorafobii nie są do końca poznane i wyjaśnione. Przypuszcza się, że głównie traumatyczne wydarzenia i wspomnienia z przeszłości mogą powodować paniczne napady lęku, również zespół stresu pourazowego może zwiększać ryzyko wystąpienia tego schorzenia.

Agorafobii towarzyszą przede wszystkim objawy paniki. Zauważalne jest przyspieszenie czynności serca, chory odczuwa to jako kołatanie serca, w konsekwencji dochodzi do wzrostu ciśnienia tętniczego krwi. Chory może mieć uczucie tzw. ”miękkich nóg”, zaczyna odczuwać mrowienie w rękach i nogach. W wyniku napadu lęku dochodzi także do nasilonego parcia na mocz, może wystąpić także biegunka. Jego oddech staje bardzo szybki i głęboki, co może doprowadzić do hiperwentylacji, a w konsekwencji kwasicy mleczanowej.

Zdiagnozowanie pacjenta chorującego na agorafobię nie jest skomplikowane. Lekarz psychiatra ocenia stan chorego na podstawie wywiadu z nim oraz z najbliższymi. Dla właściwego rozpoznania – a tym samym wdrożenia odpowiedniej terapii z reguły potrzebnych jest kilka wizyt u specjalisty.

Najskuteczniejszą metodą leczenia jest terapia poznawczo-behawioralna, która opiera się na technice stopniowego odwrażliwiania. Leczenie farmakologiczne może stanowić wyłącznie uzupełnienie. W farmakoterapiii można stosować leki przeciwdepresyjne lub przeciwlękowe.

Nie ma metody zapobiegającej zachorowaniu na agorafobię. Jeśli pacjent ulegnie traumatycznemu przeżyciu, które może prowadzić do rozwoju tego schorzenia- bardzo ważne jest bieżące wsparcie bliskich oraz systematyczne wizyty u psychologa lub terapeuty, co zapobiegnie narastaniu lęku i pozwoli choremu nauczyć się nad nim panować.