Zespół napięcia przedmiesiączkowego

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) to objawy psychiczne oraz somatyczne, które mogą odczuwać kobiety przed menstruacją. Jest to termin używany do opisania psychologicznych aspektów zespołu napięcia przedmiesiączkowego, takich jak „nieopisane napięcie”, depresja, wrogość i zwiększona aktywność napadowa u kobiet z zaburzeniami napadowymi. Intensywność objawów u każdej kobiety może być różna. Niekiedy mogą nawet utrudniać codzienne funkcjonowanie oraz zaburzać relacje społeczne.

Przyczyny nie są do końca poznane. Za wywołanie dolegliwości prawdopodobnie odpowiedzialne są zaburzenia hormonalne, zaburzone działanie neuroprzekaźników oraz czynniki dziedziczne. Prawdopodobnie dolegliwość związana jest też z trudnymi emocjami i przeżyciami, które pojawiły się w ciągu życia. Wpływ mają także przewlekły stres, rodzinne obciążenie zaburzeniami depresyjnymi, a także wiek. U kobiet cierpiących na PMS obserwowany jest obniżony poziom serotoniny w organizmie.

Główne objawy obejmują: wzmożoną senność, zmęczenie, depresję, niepokój, rozdrażnienie, wahania nastroju, nieuzasadniony gniew, agresję, problemy z koncentracją, spadek samooceny, osłabienie libido, nadmierny apetyt, nadwrażliwość piersi, uczucie pełności, wzdęcia, bóle mięśni i stawów, wykwity skórne. Objawy nie są stałe i u każdej kobiety w każdym cyklu mogą przebiegać z inną intensywnością.

Diagnostyka opiera się na szczegółowym wywiadzie lekarskim z pacjentką oraz ocenie objawów klinicznych. Lekarz może zalecić prowadzenie dzienniczka obserwacji, aby ocenić czy pojawiają się charakterystyczne objawy PMS na 5 lub więcej dni przed krwawieniem i ustępują maksymalnie do 4. dnia menstruacji. Podczas diagnostyki lekarz może zalecić również takie badania jak: rutynowe badanie ginekologiczne, ultrasonografię, badania laboratoryjne krwi oraz inne, aby wykluczyć inne potencjalne schorzenia.

Postępowanie terapeutyczne obejmuje zmianę trybu życia, czyli wprowadzenie codziennej aktywności fizycznej, stosowanie prawidłowo zbilansowanej diety, dbanie o dobre nawodnienie organizmu, rezygnację z używek, unikanie sytuacji stresujących oraz dbanie o zdrową higienę snu. W łagodzeniu objawów stosowana jest także suplementacja wapnia, magnezu, witaminy D, witaminy B6, kwasów omega-3. Skuteczne są również: psychoterapia poznawczo-behawioralna, leczenie małymi dawkami leków przeciwdepresyjnych, zastosowanie dwuskładnikowych tabletek antykoncepcyjnych oraz uspokajające środki ziołowe.

Niektórym kobietom wprowadzenie zmian w trybie życia może pomóc zmniejszyć ryzyko pojawienia się PMS. Zmiany te mogą obejmować: regularne ćwiczenia fizyczne, dobrze zbilansowaną dietę (więcej ziaren, warzyw i owoców, a ograniczyć sól, cukry, kofeinę i alkohol), dbanie o odpowiednią ilość snu i odpoczynek oraz rzucenie palenia.