Zaburzenie lękowe uogólnione

Zaburzenia lękowe uogólnione należy rozumień jako stałe uczucie niepokoju i zagrożenia, a także ciągłe zamartwianie się bez uchwytnej przyczyny. W odróżnieniu od epizodycznego lęku napadowego, który pojawia się nagle i trwa zazwyczaj kilka minut, zespół lęku uogólnionego ma charakter przewlekły. Diagnozuje się go u pacjentów odczuwających niepokój i zagrożenie przez ponad 6 miesięcy.

Przyczyn odczuwania lęku bez wyraźnego bodźca lub nieadekwatnego do bodźca zewnętrznego poszukuje się w:
– uwarunkowaniach genetycznych;
– czynnikach środowiskowych;
– zaburzeniach w tworze siatkowatym, układzie limbicznym, podwzgórzowo-przysadkowy lub hormonalnym.

W zespole lęku uogólnionego zazwyczaj występują objawy towarzyszące, które ułatwiają rozpoznanie. Należą do nich:
– zaburzenia snu,
– problemy z koncentracją,
– drażliwość,
– zaburzenia pamięci,
– zmęczenie,
– niepokój ruchowy,
– wzmożone napięcie mięśni,
– wzmożona reakcja na zaskoczenie, hałas etc.,
– zaburzenia wegetatywne, takie jak: tachykardia, kołatania serca, suchość w ustach, rozstrój żołądka, pocenie się, blada lub zaczerwieniona cera.

Rozpoznania zaburzeń dokonuje lekarz internista, psychiatra bądź psycholog na podstawie wywiadu oraz odpowiednich testów.

Leczeniem zespołu lęku uogólnionego powinien zająć się psychoterapeuta, który pomoże odkryć pacjentowi przyczynę zaburzeń lękowych, a także wypracuje metody radzenia sobie z nimi. Wskazana jest psychoterapia w nurcie poznawczo-behawioralnym, ukierunkowana na zmianę zachowania związanego z lękiem oraz poznanie i przekształcenie przekonań wywołujących lęk.

Często na początku psychoterapii wprowadza się leczenie wspomagające środkami farmakologicznymi. Zastosowanie znajdują przede wszystkim benzodiazepiny, jednakże należy stosować je krótkotrwale ze względu na wysokie ryzyko uzależnienia. Ponadto stosowane długotrwale mogą wywoływać silne napady lęku.

W terapii zaburzeń lękowych uogólnionych stosuje się także:
– leki przeciwdepresyjne, głównie selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, ale także inhibitory monoaminooksydazy,
– buspiron, należący do grupy azapironów,
– leki przeciwhistaminowe,
– neuroleptyki,
– ß-blokery.

Aby zapobiegać występowaniu lęku uogólnionego, należy:
-nauczyć się relaksować – zadbać o to, aby po pracy i wykonaniu obowiązków znaleźć czas na przyjemny odpoczynek;
-nie podejmować trudnych decyzji i nie wprowadzać istotnych zmian w swoim życiu w momencie odczuwania lęku;
– zadbać o zdrowy styl życia – pamiętać o aktywności ruchowej, zdrowym odżywianiu, właściwej higienie snu i kontakcie z przyrodą;
– wykonywać ćwiczenia oddechowe – pomogą odzyskać spokój wewnętrzny;
– dać sobie prawo do przeżywania i wyrażania emocji
– unikać substancji psychoaktywnych.