Wyprzenie

Wyprzenie jest ostrym, powierzchownym stanem zapalnym skóry. Pojawia się w obrębie fałdów skórnych. Schorzenie to występuje najczęściej u niemowląt oraz osób starszych, a także u osób chorych na otyłość i cukrzycę.

Do rozwoju bakteryjnego wyprzenia skóry dochodzi w wyniku zakażenia skóry przez chorobotwórcze patogeny. Najczęściej wyprzenie bakteryjne powodują paciorkowce i gronkowce. Do rozwoju grzybiczych wyprzeń skóry dochodzi najczęściej u pacjentów, którzy mają osłabioną odporność (np. w wyniku stosowania długotrwałej antybiotykoterapii), co skutkuje tym, że grzyby mogą przeniknąć do naskórka lub skóry. Zakażeniu sprzyja wysoka wilgotność, ciepło, ucisk oraz ocieranie się fałdów skórnych – u kobiet bardzo częste jest np. wyprzenie drożdżakowe pod piersiami lub wyprzenie drożdżakowe u niemowląt, pomiędzy pośladkami. Istotne czynniki ryzyka to także: choroba nowotworowa, cukrzyca, nadmierna potliwość, niedoczynność tarczycy, otyłość, stosowanie leków immunosupresyjnych, zakażenie wirusem HIV oraz zaburzenia hormonalne.

Główne lokalizacje zmian to: kark, okolica pod piersiami i między palcami u stóp, skóra brzucha, fałdy skórne lędźwiowe, u mężczyzn – żołądź prącia, okolica podbrzusza i okolica nadłonowa, wyprzenia pachwin.

Do głównych objawów wyprzeń zaliczamy: pieczenie skóry, świąd i ból w okolicach zmienionych chorobowo. Osoby dotknięte problemem odczuwają również dyskomfort związany z brakiem akceptacji własnego wyglądu. Mężczyźni częściej bagatelizują problem, co może prowadzić do miejscowych powikłań – zapalenia skóry w okolicach pachwin i żołędzi prącia (pojawia się ból podczas oddawania moczu).

Zaawansowane zmiany na skórze między palcami u stóp prowadzą do powikłań, nawet ropnych, co w skrajnych przypadkach może utrudnić chodzenie. Swędzenie skóry powoduje chęć drapania, a to pogłębia problem i sprzyja powikłaniom.

W diagnostyce wyprzeń może być konieczne pobranie wycinków skórnych do badania histopatologicznego, w którym można dokładnie ocenić przyczynę. Takie badanie rozważa się u chorych z przewlekłymi zmianami i opornością na stosowane leczenie.

Badanie mikologiczne w kierunku infekcji grzybiczej z reguły nie jest wykonywane ze względu na skuteczne, w większości przypadków, leczenie I linii (np. natamycyna).

Leczenie wyprzeń skóry zależy od przyczyny dolegliwości. W przypadku grzybiczych wyprzeń skóry stosowane są leki przeciwgrzybicze, miejscowe lub ogólne. Jeśli do zakażenia doprowadziły drożdżaki, pacjentowi mogą zostać przepisane neomycyna i natamycyna, a także maść z hydrokortyzonem. Neomycyna to antybiotyk o szerokim spektrum działania, wykazujący skuteczność także wobec niektórych bakterii Gram-dodatnich. W przypadku zdiagnozowania wyprzenia bakteryjnego, a nie wyprzenie drożdżakowego, leczenie polega wtedy na stosowaniu maści antybiotykowych zawierających mupirocynę oraz kwas fusydynowy – tego typu preparaty są uznawane za bardziej skuteczne niż antybiotyki podawane doustnie.

Zapobieganie występowania wyprzenia obejmuje głównie zmniejszenie ekspozycji na czynniki ryzyka choroby, poprawę odporności, a także zdrowy styl życia.