Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C jest długotrwałym zakażeniem wirusowym, które powoduje zapalenie wątroby, prowadzące niekiedy do poważnych uszkodzeń wątroby. Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) rozprzestrzenia się poprzez skażoną krew.

Przyczyną przewlekłego wirusowego zapalenia typu C jest zakażenie wirusem HCV, które nie uległo samowyleczeniu. Do zakażenia dochodzi drogą krwi, drogą płciową oraz przez łożysko lub podczas porodu. Czynniki sprzyjające przejściu ostrego WZW C w przewlekłe to:
– zakażenie związane z transfuzją krwi,
– duża ilość przetoczonej krwi, czyli duża ilość zakażającego wirusa,
– bezobjawowy przebieg ostrej fazy zakażenia,
– płeć męska,
– wiek powyżej 40 lat,
– upośledzenie odporności spowodowane przyjmowaniem leków immunosupresyjnych lub chorobami, np. zakażenie HIV.

W większości przypadków WZW typu C przebiega bez wyraźniejszych objawów. Postać przewlekła wirusowego zapalenia wątroby typu C charakteryzuje się ogólnym osłabieniem, zaburzeniami czucia, dolegliwościami bólowymi mięśni oraz świądem skóry.

Przewlekła postać wirusowego zapalenia wątroby typu C często wiąże się z zaburzeniami autoimmunologicznymi, najczęstsze z nich to:
– kłębuszkowe zapalenie nerek,
– porfiria,
– trombocytopenia,
– autoimmunologiczne zapalenie tarczycy,
– krioglobulinemia.
U osób zakażonych wirusem HCV opisywane są również zmiany zapalne w śliniankach, zaburzenia neurologiczne o typie polineuropatii obwodowych, natomiast znacznie radziej stany otępienne czy porażenia nerwów czaszkowych.

Zakażenie wirusowym zapaleniem wątroby typu C można rozpoznać, wykrywając we krwi przeciwciała przeciwko wirusowi (zwykle po 4–10 tygodniach od zakażenia) testem ELISA, materiał genetyczny wirusa (RNA) testem RT–PCR (można go wykryć po 1–2 tygodniach od zakażenia).

U osób z rozpoznanym wirusowym zapaleniem wątroby typu C należy wykonać również inne badania diagnostyczne, dzięki którym możliwa jest ocena stopnia zaawansowania choroby i perspektyw leczenia. Do takich badań należy zaliczyć:
– biopsję wątroby (nakłucie specjalną igłą i pobranie niewielkiej ilości komórek) z oceną mikroskopową pobranego materiału;
– zamiast biopsji stosuje się rozmaite badania nieinwazyjne (fibroskannig, elastografia, badanie różnych parametrów krwi), w celu oceny włóknienia narządu wyjściowo oraz w toku leczenia;
– określenie genotypu i podtypu wirusa, aby ustalić przebieg leczenia;
– poza tym w zależności od przebiegu klinicznego choroby wykonuje się w razie potrzeby inne badania.

W leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C stosuję się rybawirynę oraz interferon alfa, które mają za zadanie zahamować rozmnażanie się wirusa HCV w organizmie. Dzięki temu ryzyko, że pojawi się nowotwór wątroby czy marskość jest mniejsze.

Podstawą profilaktyki zakażenia HCV jest rygorystyczne przestrzeganie zasad zapobiegania zakażeniom w placówkach systemu ochrony zdrowia oraz w innych miejscach, gdzie może dochodzić do naruszenia ciągłości skóry (np. salony tatuażu czy gabinety kosmetyczne).

Zasady te to m.in. stosowanie jednorazowego sprzętu lub odpowiednie sterylizowanie sprzętu wielokrotnego użytku i prawidłowe zabezpieczanie materiałów skażonych krwią, lub płynami ustrojowymi.