Mononeuropatia

Mononeuropatia opisuje stan, w którym uszkodzony jest tylko jeden nerw lub grupa nerwów. Stan ten wpływa negatywnie na część ciała związaną z tym nerwem lub grupą nerwów, powodując utratę czucia, ruchu lub funkcji w tej części ciała. Mononeuropatia może dotyczyć każdej części ciała. Jedną z bardziej powszechnych form mononeuropatii jest zespół cieśni nadgarstka. Zespół cieśni nadgarstka wynika z nacisku na nerw pośrodkowy w ramieniu, co może prowadzić do drętwienia, uszkodzenia mięśni i osłabienia w dłoniach i palcach.

Neuropatia występuje, gdy komórki nerwowe są uszkodzone lub zniszczone. Najczęstszą przyczyną tego stanu jest uraz (wypadki, upadki lub powtarzający się stres ruchowy). Inne przyczyny obejmują choroby autoimmunologiczne i infekcje, w tym reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, choroby ogólnoustrojowe, takie jak cukrzyca, zaburzenia pracy nerek, niektóre rodzaje nowotworów oraz zaburzenia naczyniowe.

Konkretne objawy zależą od tego, który nerw jest dotknięty chorobą i mogą obejmować:
– utratę czucia;
– mrowienie i pieczenie;
– brak czucia, drętwienie;
– brak koordynacji;
– utrata odruchów;
– drganie mięśni, skurcze lub spazmy;
– osłabienie;
– ból;
– zanik mięśni;
– trudności w poruszaniu się, paraliż.

Aby zdiagnozować mononeuropatię, wykonywane są, takie badania jak: elektromiografia (EMG), badanie przewodnictwa nerwowego, rezonans magnetyczny (RM), badanie tomografii komputerowej, RTG, badanie przeciwciał przeciwjądrowych, oznaczenie białka C-reaktywnego (CRP), badanie krwi i tarczycy.

Leczenie zależy od przyczyny i ciężkości uszkodzenia nerwu, a także ogólnego stanu pacjenta. Jeśli znany jest czynnik wywołujący, należy skupić się na leczeniu pierwotnej przyczyny. W terapii stosowane są kortykosteroidy, które zmniejszają obrzęki, leki przeciwbólowe, fizykoterapia oraz zabiegi operacyjne.

Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niektórych form mononeuropatii, należy unikać urazów oraz ucisku, a także dbać o prawidłowe leczenie chorób przewlekłych.