Międzybłoniak opłucnej

Międzybłoniak opłucnej jest rodzajem rzadkiego złośliwego nowotworu, który rozwija się w opłucnej, cienkiej błonie wyściełającej płuca i jamę klatki piersiowej. Gdy włókna azbestowe utkną w wyściółce płuc, mogą powodować zapalenie i blizny. Guzy, które tworzą się w opłucnej są znane jako międzybłoniak opłucnej.

Główną przyczyną zachorowań na międzybłoniaka opłucnej jest kontakt z azbestem, głównie azbestem niebieskim (krokidoitem) ze względu na budowę jego włókien – cieńszą i dłuższą od innych odmian materiału. Ryzyko zależy zarówno od intensywności narażenia, jego czasu, jak i stosowania środków ochrony osobistej, takich jak np. maski.

Najczęstszym objawem towarzyszącym międzybłoniakowi opłucnej jest ból w klatce piersiowej. W niektórych przypadkach mogą się pojawić także duszność oraz kaszel. W przypadku agresywnego przebiegu i znacznego stopnia zaawansowania może dojść do zniekształcenia klatki piersiowej na skutek rozrastającego się guza.

Międzybłoniak opłucnej jest diagnozowany na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego. W ramach badania podmiotowego przeprowadzany jest wywiad, a pacjent jest pytany o narażenie na kontakt z azbestem oraz odczuwane dolegliwości w klatce piersiowej i duszność. Badanie przedmiotowe polega na ocenie stanu układu oddechowego i klatki piersiowej. Pierwsze podejrzenie międzybłoniaka opłucnej może zostać wysunięte już po wykonaniu badania RTG klatki piersiowej i zlokalizowaniu płynu w jamie opłucnej. Najdokładniejszy obraz uzyskuje się dopiero po wykonaniu tomografii komputerowej. W przypadku kwalifikacji do leczenia chirurgicznego zleca się także rezonans magnetyczny.

Szansę wyleczenia stwarza leczenie chirurgiczne, w ramach którego przeprowadza się doszczętny zabieg chirurgiczny (zewnątrzopłucnową pleuropneumonektomię) albo oszczędzającą płuco – pleurektomię lub dekortykację. W niektórych przypadkach konieczne może być także wycięcie przepony i osierdzia.

Leczenie operacyjne może być uzupełniane przez radioterapię, która wykonywana jest także u chorych niezakwalifikowanych do zabiegu chirurgicznego. Z kolei chemioterapia stosowana jest jedynie w przypadku najbardziej zaawansowanych postaci nowotworu i nie przynosi znacznych rezultatów, poza niewielkim, krótkotrwałym regresem guza. Do leków cytotoksycznych wykorzystywanych w terapii należą: antracykliny (doksorubicyna, epirubicyna), pochodne platyny (cisplatyna, karboplatyna) oraz antymetabolity (metotreksat, gemcytabina, pemetreksed).

Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania wystąpieniu międzybłoniaka jest unikanie poddania się ekspozycji na czynniki wywołujące powstanie choroby.