Międzybłoniak

Międzybłoniak to łagodny (nienowotworowy) lub złośliwy (nowotworowy) guz atakujący wyściółkę klatki piersiowej lub jamy brzusznej. Choroba zazwyczaj rozpoczyna się w płucach, ale może również rozpocząć się w jamie brzusznej lub innych narządach.

Klasycznym, silnym czynnikiem ryzyka zachorowania na międzybłoniaka jest narażenie na kontakt z azbestem. W przeszłości masowo stosowano tę substancję między innymi w budownictwie, w materiałach używanych do ocieplania budynków lub krycia dachów. Obecnie, od kilkunastu lat, na terenie całej Polski systematycznie usuwa się np. dachówki produkowane z wykorzystaniem azbestu. Podczas usuwania takich produktów niezbędne są odpowiednie środki ostrożności, aby zapobiegać przedostawaniu się cząsteczek azbestu do układu oddechowego.

Jako czynniki zwiększające ryzyko zachorowania na międzybłoniaka wymienia się wiele związków chemicznych, dlatego zachorowalność na ten nowotwór jest większa wśród pracowników przemysłu chemicznego.

Objawy i oznaki międzybłoniaka różnią się w zależności od miejsca wystąpienia nowotworu. Międzybłoniak opłucnej charakteryzuje się takim objawami jak: ból w klatce piersiowej, kaszel, duszność, niewyjaśniona utrata wagi. W przypadku międzybłoniaka otrzewnej mogą wystąpić objawy: ból brzucha, obrzęk brzucha, mdłości, niewyjaśniona utrata wagi.

W celu rozpoznania międzybłoniaka ważny jest dokładny wywiad z pacjentem. Lekarz zleca również badania obrazowe, takie jak prześwietlenie klatki piersiowej i tomografię komputerową (CT) klatki piersiowej lub brzucha, w celu wykrycia nieprawidłowości. Biopsja jest również potrzebna w celu postawienia diagnozy.

Leczenie międzybłoniaka zależy od wielu czynników, takich jak: lokalizacja, stopień zaawansowania i ogólne zdrowie pacjenta. Może obejmować chirurgię, radioterapię, chemioterapię lub terapię celowaną.

Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania wystąpieniu międzybłoniaka jest unikanie poddania się ekspozycji na czynniki wywołujące powstanie choroby.