Łupież rumieniowy

Łupież rumieniowy (erythrasma) jest chorobą spowodowaną przez bakterie maczugowiec Corynobacterium minutissimum. Bakterie naturalnie bytują na skórze człowieka, ale w wyniku obniżenia odporności mogą się licznie namnożyć.

Za powstanie łupieżu rumieniowego są odpowiedzialne bakterie – maczugowce Corynebacterium minutissimum. Są to mikroorganizmy, które mogą wchodzić w skład fizjologicznej flory skóry człowieka i zwykle nie sprawiają kłopotów. W pewnych warunkach może jednak dochodzić do zbyt intensywnego wzrostu ich liczebności i wnikania w skórę – w warstwę rogową naskórka, a co za tym idzie do powstawania stanów chorobowych. Kiedy w miejscach wrażliwych na wystąpienie łupieżu rumieniowego pojawią się uszkodzenia skóry, np. otarcia, bakterie mogą łatwiej wnikać.

Czynnikami, które predysponują do zakażenia to: wiek, cukrzyca, otyłość, nadmierna potliwość, niewłaściwa higiena ciała, stany z obniżoną odpornością organizmu.

Typową zmianą skórną w łupieżu rumieniowym jest plama koloru czerwonobrązowego, której może towarzyszyć niewielkie złuszczanie na powierzchni. Pacjent nie skarży się na żadne dolegliwości, w tym na świąd, co odróżnia tę jednostkę chorobową od zakażeń grzybiczych skóry. Zmiany skórne lokalizują się przede wszystkim w okolicach pachwinowych i mogą szerzyć się na górną część wewnętrznych powierzchni uda. Rzadziej łupież rumieniowy występuje w obrębie dołów pachowych czy przestrzeni międzypalcowych stóp.

Rozpoznanie łupieżu rumieniowego jest możliwe na podstawie badania dermatologicznego i uwidocznienia zmian rumieniowych w okolicach fałdów skóry, którym nie towarzyszą dolegliwości świądowe. Dla pewnego rozpoznania i w celu zróżnicowania zmian skórnych z zakażeniem grzybiczym konieczne jest wykonanie badania w lampie Wooda. Typowa dla łupieżu rumieniowego jest malinowa (pomarańczowoczerwona) fluorescencja w lampie Wooda. Badanie wykonuje dermatolog.

Leczenie łupieżu rumieniowego polega na stosowaniu miejscowo lub ogólnie antybiotyku – erytromycyny. Ponadto w terapii miejscowej znajdują zastosowanie leki przeciwgrzybicze. W celu zmniejszenia ryzyka nawrotu można je stosować również profilaktycznie np. jeden raz w tygodniu. Pomocne w leczeniu jest stosowanie mydeł odkażających, przeciwbakteryjnych.

W celu uniknięcia zachorowania wskazana jest dbałość o higienę osobistą, noszenie przewiewnej odzieży, a także okresowa kontrola stężenia glukozy we krwi i monitorowanie masy ciała.