Kiła

Kiła jest chorobą zakaźną przenoszoną drogą płciową lub z matki na płód. Chorobę wywołuje krętek blady Treponema pallidum. Największa zakaźność występuje w kile wczesnej. Obejmuje ona okolice narządów płciowych, wargi lub odbyt zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. W wyniku nieleczonej kiły lub nieskutecznego leczenia po roku od zakażenia rozwija się kiła późna, w której często dochodzi do zmian narządowych wszystkich układów. Niezależnie od czasu trwania zakażenia mogą występować objawy neurologiczne. Kiła wrodzona może powodować wady wrodzone.

Kiłę wywołuje krętek blady. Bakteria ta do przeżycia wymaga odpowiedniej wilgotności i poza organizmem ginie w ciągu kilku godzin Jest bardzo wrażliwa na wysuszanie i wysoką temperaturę oraz na powszechnie stosowane środki antyseptyczne. Ze względu na dużą wrażliwość tej bakterii drogą zakażenia jest przede wszystkim kontakt seksualny.

Wyróżnia się 3 stadia kiły:

1. Kiła pierwszorzędowa
Cechą charakterystyczną jest powstanie objawu pierwotnego (wrzodu twardego, tzw. wrzodu Huntera) w miejscu wniknięcia bakterii do ustroju. U kobiet wrzód lokalizuje się zazwyczaj na wargach sromowych, szyjce macicy, bądź w okolicach krocza. U mężczyzn objaw pierwotny umiejscawia się najczęściej na prąciu lub odbycie. Wrzód jest zwykle niebolesny i pojedynczy. Po kilku dniach od pojawienia się objawu pierwotnego do symptomów choroby dołącza powiększenie węzłów chłonnych.

2. Kiła drugorzędowa
To stadium choroby cechuje się występowaniem osutki kiłowej skóry i błon śluzowych. Wysypka usytuowana jest symetrycznie na tułowiu i kończynach górnych, utrzymuje się do 3 tygodni i znika bez pozostawiania blizn.

3. Kiła trzeciorzędowa
To stadium kiły występuje po kilku/kilkunastu latach od zakażenia i dotyka osób, które nie przebyły leczenia we wcześniejszych etapach choroby lub u których leczenie okazało się niewystarczające. T. pallidum zaburza funkcjonowanie narządów wewnętrznych, co początkowo może nie dawać objawów i przebiegać w sposób utajony. Faza późnoobjawowa cechuje się zmianami w układzie sercowo-naczyniowym (głównie występowanie tętniaków aorty wstępującej), do których może dojść nawet po 30 latach od wniknięcia krętka bladego do organizmu.

Rozpoznanie choroby opiera się na obrazie klinicznym, wywiadzie epidemiologicznym oraz wynikach badań laboratoryjnych. Zazwyczaj obejmuje badanie krwi w celu wykrycia przeciwciał przeciwko krętkom.

Najskuteczniejszym antybiotykiem stosowanym w leczeniu kiły jest penicylina. Penicylina jest lekiem z wyboru w kile układu nerwowego, kile wrodzonej i kile ciężarnych.

W przypadku kiły stosuje się także leczenie profilaktyczne u wszystkich partnerów osób chorych na kiłę wczesną objawową i utajoną, pomimo braku objawów kiły. Nie należy czekać z rozpoczęciem terapii na wynik badania serologicznego, ponieważ istotne jest jak najszybsze podjęcie leczenia.

Niestety mimo przebytej kiły odporność przeciwko chorobie nie jest całkowita i można zarazić się nią ponownie już po wyleczeniu.

Jak w przypadku wszystkich chorób przenoszonych drogą płciową najpewniejszym sposobem uniknięcia zakażenia jest powstrzymanie się od kontaktów seksualnych lub związek ze stałym partnerem. Jednym ze sposobów zmniejszania ryzyka zarażenia kiłą jest konsekwentne stosowanie prezerwatyw. Ponadto należy pamiętać, że do zakażenia kiłą może dojść również podczas pocałunku, gdy owrzodzenie obejmuje jamę ustną czy gardło.